Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ντοκουμέντο,μιά αληθινή ιστορία από τις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων.
Ένα έγκλημα πάθους στην μεταπολεμική Ελλάδα της δεκαετίας του 50 ήταν κάτι αρκετά συνηθισμένο.Μην έχοντας στοιχεία αγριότητας η δημοσιότητα που του εδόθη ήταν μικρή.Ένας υπάλληλος του υπουργείου Γεωργίας,από την Αθήνα με δυσμενή μετάθεση σε ένα χωριό της Φλώρινας,γνωρίζει νεαρά της υπόσχεται γάμο,την «εκθέτει» δύο χρόνια στην μικρή κοινωνία-εκείνη έχοντας ωραία εμφάνιση και καλή φωνή πηγαίνει στην Θες/νίκη να «γίνει ντιζέζ» εγκαταλείποντας τον εραστή της.Ο τύπος την ανακαλύπτει,την παρακαλάει να γυρίσει,της υπόσχεται «λαγούς με πετραχήλια»,της ζητάει «να του χαρίσει» μιά τελευταία νύχτα μαζί και πηγαίνουν στο ξενοδοχείο του . Το επόμενο πρωί εκείνος παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα ζητώντας να τον «βάλουν μέσα» διότι σκότωσε την αρραβωνιαστικιά του πνίγοντάς την αφού πρώτα την χτύπησε βίαια.
Αυτό το γεγονός αναπαριστά με θεατρικό και αρκετά ανάλαφρο τρόπο ο συγγραφέας. Ανεβάζει στη σκηνή διάφορους (επινοημένους) δευτεραγωνιστές του δράματος να αφηγούνται ο καθένας από τη μεριά του,την πορεία των γεγονότων (από την αρχή της γνωριμίας έως το μοιραίο γεγονός) ,εκείνος δε σχολιάζει με την ματιά του σύγχρονου παρατηρητή (ή και σκηνοθέτη) τα γεγονότα.
«...Ας κρυφακούσουμε.
Ή μάλλον,πρώτα λίγη περιγραφή του Λάμπη.Η εξής:Ήταν καταφερτζής.Είχε το λέγειν που έχουν όλοι οι καταφερτζήδες. «Γεννήθηκα γιά να σε συναντήσω κάποτε».Είχε την όψη που έχουν όλοι οι καταφερτζήδες.Χαμόγελο-τιρμπουσόν.Φλοπ!ξεπατώνει τα γυναικεία φυλλοκάρδια.Βλέμμα αλκοολούχο.Γντουπ!μεθάει μονομιάς τα μάτια που θα το απορροφήσουν μονοκοπανιά.
Τώρα ας κρυφακούσουμε.
Λάμπης:Θα μπορούσα να σας προσφέρω μιά γκαζόζα?
Κική:Όχι ευχαριστώ.Είμαι με μιά φίλη μου.
Λάμπης ο Πλανευτής:Ε τότε,να της προσφέρω κι εκείνης μιά γκαζόζα.
Ναι,ναι στη Φλώρινα παράγεται άριστη γκαζόζα.Αν η σκηνή συνέβαινε στο πορτογαλέζικο Porto,ο τοπικός Λάμπης θα κέρναγε porto.Αν η σκηνή συνέβαινε στην Ινδία,ο εκεί Λάμπης θα προσέφερε τσάϊ γιασεμιού.Αν η σκηνή...»
Ο Σερέφας αλλάζει στυλ και ύφος περιγραφής των γεγονότων ανάλογα με το ποιός αφηγείται.Διαφορετικά μιλάει η φίλη της Κικής,διαφορετικά ο ιατροδικαστής που εξέτασε το πτώμα.Το γλωσσικό ιδίωμα της εποχής μεταφέρεται αρκετά επιτυχημένα κατά την άποψή μου.Μία μίξη τσιφορικού λόγου με καθωσπρεπισμό.Από την άλλη ο συγγραφέας στα σχόλια του είναι σπιντάτος και στακάτος με εξαιρετικό χιούμορ,όπου ακόμα και οι «εξυπναδισμοί» δεν ενοχλούν αφού εντάσσονται στο ψιλοειρωνικό και αποστασιοποιημένο ύφος του βιβλίου.Το κακό όμως είναι ότι αυτά τα σχόλια «τραβάνε πολύ» και κάπου κουράζουν τον αναγνώστη.
Η ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης περιγράφεται πολύ ικανοποιητικά και οι χώροι του δράματος παίζουν ιδιαίτερο ρόλο.Τα φτηνιάρικα ξενοδοχεία της εποχής μυρίζουν χλωρίνη και οι ρεσεψιονίστ παρακολουθούν τα πάντα,οι αστυνομικοί κινούνται με άλλους ρυθμούς από τους τωρινούς (εξαιρετικό σχόλιο πάνω στη διαφορά με το πως κινείται το περιπολικό την δεκαετια του 50 και πως πενήντα χρόνια μετά,όπου οι αστυνομικοί προσπαθούν να μιμηθούν αυτά που βλέπουν στις ταινίες).
Ας κρυφακούσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, τον συγγραφέα από μιά συνέντευξη που είχε δώσει στην εφημερίδα Μακεδονία και την οποία αλλίευσα στο διαδίκτυο:
Ποια στοιχεία αυτού του εγκλήματος τράβηξαν το ενδιαφέρον σας;
Πρώτα απ' όλα πρόκειται για την προσπάθεια μιας κοπέλας να ξεφύγει από τη μίζερη μοίρα της στο χωριό και να έρθει στην πόλη ελπίζοντας σε μια νέα ζωή, λαμπερή και ενδιαφέρουσα. Ο αρραβωνιαστικός της, ο οποίος έρχεται στη Θεσσαλονίκη, την εντοπίζει και την σκοτώνει, μέσα στο μυαλό μου συμβολίζει τη μαύρη κι άραχλη σκιά της αμείλικτης ελληνικής επαρχίας στα 1950, η οποία ακολουθεί και σκιάζει την κοπέλα, όπου κι αν πάει αυτή να κρυφτεί. Έπειτα, υπάρχει μια δαιμονισμένη λεπτομέρεια σε αυτήν την υπόθεση, η οποία μοιάζει με συγγραφικό εύρημα, όμως είναι αληθινή. Ο φονιάς, λίγες ώρες πριν από το έγκλημα, πήγε την κοπέλα για φαγητό σε μια υπόγεια ταβέρνα στο Βαρδάρι, με την επωνυμία "Ο Κάτω Κόσμος". Το έγκλημα δεν ήταν προμελετημένο, εκ των υστέρων όμως το όνομα της ταβέρνας λειτουργεί σαν ένας σκοτεινός οιωνός!
Αντί να παρουσιάσετε αυτό το βιβλίο σας σε κάποια από τις τόσες εκδηλώσεις που γίνονται σε βιβλιοπωλεία, οργανώσατε τρεις μεταμεσονύχτιες ξεναγήσεις των αναγνωστών σας με το... "Πούλμαν του εγκλήματος"! Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;
Το μοιραίο ξενοδοχείο του φόνου σώζεται ακόμη και λειτουργεί στην Εγνατία, αλλά με άλλη επωνυμία. Σώζεται και το κτίριο τής τότε Γενικής Ασφάλειας στην Αλεξάνδρου Σβώλου, όπου πήγε το πρωί ο δράστης και παραδόθηκε. Σώζεται και το ξενοδοχειάκι όπου ήλθε κι έμεινε η κοπέλα όταν το 'σκασε από το χωριό της. Όλα αυτά τα κτίσματα βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, σε μιαν απόσταση από το Βαρδάρι μέχρι την Έκθεση, δηλαδή σαράντα λεπτά περπάτημα. Η ιδέα για το πούλμαν, λοιπόν, προέκυψε σχεδόν από μόνη της, καθώς περνούσα ξανά και ξανά μπροστά από αυτά τα κτίρια, πηγαίνοντας στη δουλειά μου ή γυρνώντας από μεταμεσονύχτια κρασιά. Χώρια που πλήττω έως αυτοχειριασμού με τις βιβλιοπαρουσιάσεις - και δεν είμαι ο μόνος, να είστε βέβαιη για αυτό
Ο Σερέφας λοιπόν παίζοντας με τα γεγονότα θα μπορούσε να αποφύγει κάποιους πλατιασμούς στον σχολιασμό και να επικεντρώσει περισσότερο στην ατμόσφαιρα,την οποία ούτως ή άλλως έχει πετύχει.
Βρίσκω όμως το εγχείρημα του πετυχημένο και πολύ ενδιαφέρον.Εν κατακλείδι ένα πολύ όμορφο «πείραμα» το οποίο διαβάζεται ευχάριστα και άνετα μέσα σε μία ώρα (του κατουρήματος συμπεριλαμβανομένου),ή,σε μιά εξόρμηση στην παραλία
At 29/6/07 15:25, 
scalidi
At 29/6/07 17:14, alef
Παλιομισοφόρια, ξεπαλιομισοφόρια, αλλά αυτές είναι οι νεκρές! Το χαίρεστε βλέπω τώρα τελευταία πολύ αυτό το "πάρτην κάτω"! Ολο "απολαυστικό" και "απολαυστικό"! Αλλά και απολαυστικό ποστ, λέμε! Με ωραία αποσπάσματα, οξυδερκή κριτική ματιά... Εκτός από πιπι, στην ωριαία απόλαυση περιλαμβάνεται και πίνω-νεράκι-απ'-το-ψυγείο; Διότι με τέτοια ζέστη το μεγάλο χασομέρι απ' την ανάγνωση είναι αυτό! Εκτός κι αν είσαι σε απευθείας σύνδεση (με την... ούλεν ή το ψυγείο). Συγγνώμη για τις παρεκτροπές αλλά το σκαλιδάκι και ο Ντεμέτριο Λούκας (η Φράου Σταυρούλα τον κατήγγειλε) τσακώνονται για τα κάστρα τους και τα κουβαδάκια τους στις παραλίες κι εμείς εδώ μετράμε... νεκρές! Θα μου πεις, αμ εσύ κυρά μου, ψυχιάτρους και ψυχιατρεία! Ε ό,τι μπορεί κάνει κανείς! άλεφ σαστισμένο από ζέστη και κούραση λέμε
@Alef>Μαζί και το νεράκι από το ψυγείο,αν και καλύτερα πάει οινοπνευματώδες δροσιστικό (latin style κατά προτίμηση).
Μερικές φορές ναι το απολαμβάνω το "πάρτην κάτω",τι να κάνουμε,αδυναμίες είναι αυτές.Έχει και κάτι το παθιασμένο ρε παιδί μου,και ξέρετε συνήθως ζηλεύουμε αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς(ωχ τώρα θα παρεξηγηθεί αυτό)...
At 29/6/07 18:17, alef
At 30/6/07 00:15, aura voluptas
Τς,τς,τς... Είναι να μην πάρετε φόρα εσείς, καλά το έλεγα εγώ στο προηγούμενο ποστ .
Δεν ξέρω αν θα μου πάρει μία ώρα να το διαβάσω γιατί οι μέρες που διανύουμε ευνοούν την συχνουρία !
Το τραγούδι "όλα τα λεφτά" . Δεν υπάρχει περίπτωση όποτε το ακούω, όσο χάλια κι αν είμαι, να μη χαμογελάσω, αν όχι να βάλω κανονικά τα γέλια (από χαρά).
Και χειροκροτώ την ευφάνταστη ιδέα του συγγραφέα με το πούλμαν αντί της κλασσικής βιβλιοπαρουσίασης . Περιμένω ανάλογη κίνηση Μαμαλούκα (ο γύρος του Μόστρα σε Κέρκυρα-Ρώμη-Βενετία !!!).
Ωραία είναι αυτά τα χαλαρωτικά τα καλοκαιρινά . Όσο για τα πάθη, ένα έχω να δηλώσω αγαπητοί : "Τα μεταξωτά βρακιά ...κλπ,κλπ" !:-)))
Καλό Σαββατοκύριακο (για εμένα πάντως θα είναι !)
At 6/7/07 15:47, 
At 9/7/07 16:45,
Ο τίτλος είναι "όλα τα λεφτά", λιβροφίλε μου... Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει. Το τραγούδι που έβαλες στοιχειώνει το καλοκαίρι μου "felicita"