Ομολογώ ότι είχα τις επιφυλάξεις μου γιά το εγχείρημα του Δημήτρη.Γνωρίζοντας τον μέσα από το blogging και μιλώντας μαζί του αρκετές φορές γι’αυτό που ετοίμαζε κοντά 2 χρόνια,ένιωθα αβέβαιος γιά την έκβαση του εγχειρήματος.Του το είπα μάλιστα παρουσία φίλων ένα βράδυ σε μιά ταβέρνα όταν μας ανέλυε την πλοκή του βιβλίου..
«Τι πας να κάνεις, «καις» δυό-τρία θέματα ανακατεύοντας τα όλα μαζί»,του είπα και τον στενοχώρησα λίγο (ή έστω τον προβλημάτισα).Έβλεπα ότι ανοιγόταν σε χωράφια που μπορούν να αποδειχθούν παγίδες εάν δεν ελέγξεις απόλυτα το θέμα σου.Είναι πολύ πρόσφατη η έκδοση του «Χάρτινου Σπιτιού»,ενός μυθιστορήματος που αν και έχει πολλές ατέλειες,συγκίνησε όλους τους βιβλιόφιλους και μάλλον θα αποτελεί σημείο αναφοράς γιά πολύ καιρό.Φοβόμουνα λοιπόν ότι ενδεχόμενη σύγκριση με το βιβλίο του Δημήτρη,μόνο καλό δεν θα έκανε στον τελευταίο...
«Επλανώμην,πλάνην οικτράν»...Ο «Μόστρας» είναι εξαιρετικό μυθιστόρημα,και το γράφω με πλήρη συνείδηση και τελείως αποστασιοποιημένος από την φιλία μου με τον συγγραφέα.Δεν θα αναφερθώ στην πλοκή διότι το βιβλίο δεν έχει κλείσει ακόμα μία εβδομάδα στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.Θα αναφερθώ σε μερικά σημεία που με εντυπωσίασαν:
Η περιγραφή των πόλεων και ιδιαίτερα της Ρώμης είναι εξαιρετική.Η Ρώμη είναι ζωντανή,αναπνέει μέσα στο βιβλίο,οι δρόμοι της και τα προάστειά της παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των παράλληλων ιστοριών που περιγράφονται.Δεν έχουμε μιά Ρώμη τουριστική,ούτε ελκυστική παρ’ότι ο ήρωας διαμένει σε μία από τις ωραιότερες περιοχές της.Συνεχής υγρασία,ψιλόβροχο,κίνηση,κορναρίσματα,οι πολυκατοικίες είναι παλιές χωρίς ασανσέρ οι περισσότερες,οι άνθρωποι είναι αγχωμένοι.
Υπάρχουν ορισμένα κεφάλαια,μικρά διαμάντια.Η συνάντηση της όμορφης Ντανιέλας με τον Πίνο είναι αριστούργημα.Η σκηνή της εκτέλεσης του Πίνο κινηματογραφικότατη.Οι ερωτικές σκηνές ζωντανές και πολύ ρεαλιστικές,το δε τέλος του βιβλίου ευφυέστατο με την απρόσμενη ενσωμάτωση ενός «ξεχασμένου» κεφάλαιου,το οποίο ξεδιαλύνει (ή μήπως αφήνει ανοιχτή?)την ιστορία.
Η βιβλιοφιλία κυριαρχεί στο μυθιστόρημα εδώ όμως παρουσιάζονται πολλές διαφορετικές πτυχές της.Από την «βιβλιοφιλία-επιχείρηση» του Μιλάνο,του κεντρικού ήρωα , ο οποίος δεν έχει καμμιά ουσιαστική κουλτούρα και γιά να ζήσει πουλάει έναν-έναν τους θησαυρούς που κληρονόμησε από τον πατέρα του,στον συμπαθέστατο Άλντο,ο οποίος είναι (ίσως ο μόνος θετικός πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος) ένας φανατικός βιβλιοσυλλέκτης και ταυτόχρονα μέγας βιβλιόφιλος,στον «μπρουτάλ» Σκούρα ,ο οποίος δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε μέθοδο γιά να ικανοποιήσει το βιβλιοφιλικό του πάθος.
Οι χαρακτήρες είναι στέρεα δομημένοι και εξαιρετικά ενδιαφέροντες.Ο Μιλάνος ένα χαριτωμένο κολόπαιδο,λίγο κατεργάρης,αρκετά θρασύδειλος,αλλά με αρκετή αυτογνωσία (επαναλαμβάνει δυό-τρεις φορές «είμαι ένας μπάσταρδος»).Ο Γκαμπριέλε με τα χαρακτηριστικά τού πρώην μέλους των Ερυθρών Ταξιαρχιών,τρελλούτσικος συλλέκτης κόμικς,ιδιωτικός ντέτεκτιβ,κολόπαιδο κι’αυτός,βρίσκεται μπλεγμένος στην ιστορία από σπόντα.Ο Άλντο και ο Σκούρας δύο τελείως διαφορετικοί τύποι βιβλιοφίλων ή ο ίδιος μυθιστορηματικός χαρακτήρας, με δύο διαφορετικά πρόσωπα,ένας Ιανός?Τα μέλη της banda,της ιδιότυπης συμμορίας εκτελεστών με τα φοβερά ψευδώνυμα,Σκέψη,Δύναμη,Τεχνική και το κορυφαίο Υπομονή.Οι δύο πρωταγωνίστριες του βιβλιου,η Ντανιέλα και η Μονίκ,μοιραίες,πανέμορφες,σεξουαλικά αντικείμενα,προσπαθούν ανεπιτυχώς να ξεφύγουν από τη μοίρα τους.Οι εκτελεστές Πίνο και Ιβαν,κτήνη με ανθρώπινο πρόσωπο.
Ο απαραίτητος «εγκλεισμός»,υπάρχει και εδώ όπως και στα προηγούμενα βιβλία του Μαμαλούκα.Από το μίζερο διαμερισματάκι στο «Αλκοόλ»,στο γκαράζ του «Βοτανικού»,στην σπηλιά του «Εκδότη» μέχρι το υπόγειο του «Μόστρα».Η εμμονή του συγγραφέα σε όλη της την έκταση.Εδώ λειτουργεί πολύ καλύτερα από τα προηγούμενα βιβλία του,χωρίς όμως να λειτουργει το ίδιο καθοριστικά όπως στα άλλα βιβλία του συγγραφέα.
Η προεργασία που έχει κάνει ο συγγραφέας κάνει μπαμ από μακριά.Η ιστορία του Δ.Μόστρα θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα ολόκληρου μυθιστορήματος (που θα ήταν μάλιστα πολύ συναρπαστικό).Ένα άρθρο σε ένα περιοδικό αποτέλεσε την αφορμή γιά να το «ψάξει» περισσότερο ο Μαμαλούκας και να μας δώσει μιά συγκινητική ιστορία υπέροχης και ανιδιοτελούς βιβλιοφιλίας η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα τεκταινόμενα στο μυθιστόρημα.Μιά ιστορία μέσα στην ιστορία που την παρακολουθείς συγκινημένος.
Το εξαιρετικό εύρημα με το «Πανοπτικόν» του Μπένθαμ.Διαβάστε το βιβλίο και θα καταλάβετε..Παίρνει την πρωτότυπη ιδέα του Μπένθαμ γιά μιά φυλακή και από την ίδια ιδέα κατασκευάζει ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ...Παράκρουση έπαθα κύριε Μαμαλούκα μας...
Υπάρχουν και άλλα φετίχ του συγγραφέα που επανέρχονται στο βιβλίο αυτό.Τα γρήγορα αυτοκίνητα,οι λεπτομερείς περιγραφές των χώρων,η σημασία στην λεπτομέρεια (η οποία μερικές στιγμές αποβαίνει σε βάρος της πλοκής),το δηλητηριώδες χιούμορ,η απουσία «καλών ανθρώπων»,αφού όλοι (μα όλοι) κάποια λαδιά κάνουν ή έχουν κάνει στη ζωή τους.
Το μυθιστόρημα αυτό είναι σίγουρα το ωριμότερο του Δ.Μαμαλούκα.Φοβάμαι ότι μέσα στην μανία όλων μας να κατηγοριοποιούμε τα βιβλία (και όχι μόνο),το παρόν μυθιστόρημα θα χαρακτηριστεί ως αστυνομικό κάτι που θα το αδικήσει και θα περιορίσει τους εμπορικούς του ορίζοντες.Αλλά αυτό είναι θέμα μιάς μεγαλύτερης συζήτησης...
Κλείνω με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο.Είναι ένα μέρος του κεφαλαίου που προανέφερα,η μοιραία (τυχαία) συνάντηση του απελπισμένου «κτήνους» Πίνο και της όμορφης μικρής Ντανιέλας.Είναι μιά χορογραφία θανάτου,ένα μοιραίο ταγκό,που δείχνει τις ικανοτητες του συγγραφέα....Chapau chef..
«...Ο Πίνο ζυγίζει εκατόν πέντε κιλά.Η Ντανιέλα μόλις πενήντα δύο.Το παρκέ τρίζει κάτω από τα πόδια τους.Στον τοίχο υπάρχει κρεμασμένη μιά αυθεντική ξυλογραφία που απεικονίζει τον Ιανό Λάσκαρι.Στα χέρια του κρατάει έναν τόμο,πιθανότατα ένα χειρόγραφο,και κοιτάζει κάπως ανήσυχος και σφιγμένος τη σκηνή που διαδραματίζεται μπροστά του.Νομίζεις πως αγωνιά γι’αυτές τις δύο ψυχές που σε ελάχιστα δευτερόλεπτα θα συγκρουστούν άγρια σχεδόν παράλογα.
Η λογική απουσιάζει απ’αυτό το διαμέρισμα στην καρδιά της Ρώμης στις εφτά παρά τέταρτο το απόγευμα ακριβώς.Η λογική έχει φύγει από το μυαλό του Πίνο.Η αγωνία πνίγει την Ντανιέλα καθώς τα βλέμματά τους συναντιούνται.
Ένας άγνωστος.
Ένας τεράστιος άντρας.
Δεν φοβάμαι.Μου φαίνεται πως είμαι αλλού.Μοιάζω να είμαι μακριά.Δεν συμβαίνει σ’εμένα.
Μιά γκομενίτσα.Αυτό είναι.Μιά μικρή γκόμενα.Σίγουρα θα βάλει τις φωνές.Δεν πρέπει να φωνάξει.Με κοιτάζει.Με βλέπει.Δεν πρέπει να με βλέπει κανείς.Όταν κάνω αυτές τις δουλειές,δεν πρέπει να υπάρχουν μάρτυρες.
Αν μιλήσω θα μ’ακούσει?Μπορεί αυτός ο γίγαντας ν’ακούει?Τι θέλει από εμένα?Τι του έκανα?
Ντανιέλα.Η αναπνοή της γυαλίζει στο ζεστό αέρα του δωματίου καθώς τα χέρια του σαν σάρκινες τανάλιες κλείνουν γύρω από τον κατάλευκο λαιμό της.
Πίνο.Βρόμικα,χτυπημένα δάχτυλα.Μαύρα σπασμένα νύχια,ουλές,κοψίματα,δυσωδία θανάτου.Δάχτυλα που έχουν φέρει θάνατο.
Ντανιέλα,που έχει γεννηθεί μόλις είκοσι χρόνια πριν.Ντανιέλα,μ’ενα τέλειο κορμί που σφύζει από υγεία.
Ντανιέλα που έχει κάνει πραγματικό έρωτα πολύ λίγες φορές.Κι’εχει νιώσει να τελειώνει ακόμα λιγότερες.
Ντανιέλα που κάποτε είχε μιά μικρότερη αδερφή.Με σιδεράκια στα δόντια.Η οποία την έβλεπε σαν θεά.Κι ίσως μιά μέρα συναντηθούν.
Όχι,η Ντανιέλα σκέφτεται πως δεν είναι δυνατό να πεθάνει.Γιά όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να ζήσει.
Απέναντί της είναι ο Πίνο.
Ο Πίνο είναι σκληρός.Ο Πίνο έφαγε το πρώτο του χαστούκι πριν κλείσει δυο μήνες ζωής.Μεγάλωσε μέσα στα αναμορφωτήρια κι έπειτα μπήκε στη φυλακή.Ο Πίνο πολέμησε να μην τον βιάσουν και τα κατάφερε.Έχει χτυπηθεί κι έχει χτυπήσει αλύπητα.Μέχρι θανάτου.Ο Πίνο ξεκίνησε από μπράβος κι έφτασε να είναι πληρωμένος φονιάς.Κάνει ότι βρωμοδουλειά χρειάζεται να γίνει.Μέχρι τώρα δεν έχει δείξει οίκτο ποτέ.
Τώρα ανάμεσα στα στιβαρά τριχωτά του χέρια,κρατάει ένα λεπτεπίλεπτο λαιμό μιάς κοπελίτσας μ’ενα δέρμα τόσο απαλό,που ως κι ένα φιλί θα μπορούσε να της αφήσει έναν ανεπαίσθητο μώλωπα.Αισθάνεται το χέρι της στον αγκώνα του.Δε νιώθει πόνο.Περισσότερο το αισθάνεται σαν γαργάλημα.Πιό πολύ τον πονούν τα μάτια της.
Με λένε Ντανιέλα.Μη με σφίγγεις άλλο!
Η Ντανιέλα στριφογυρίζει,παλεύει.Τα δάχτυλά της παραμερίζουν το ανοιχτό μπουφάν του και χώνονται σ’ενα ζεστό μάλλινο πουλόβερ.Γραπώνουν,ξύνουν και τραβούν δεκάδες πολύχρωμες κλωστές.Η Ντανιέλα όμως πάει όπου την πάει εκείνος.Κάθε τόσο τα πόδια της αφήνουν το πάτωμα.Ο Πίνο την σηκώνει σαν πούπουλο.
Αρκετά δεν υπέφερα?
Τη σφίγγει συνεχώς ενώ αναδίδει μιά άσχημη μυρωδιά.
Εκείνη την αισθάνεται.Δεν πειράζει,σκέφτεται.Αρκεί να μη με σκοτώσεις.Στρέφει το βλέμμα προς το παράθυρο.Βλέπει πολυάριθμες σκοτεινές στέγες κι ένα μοναχικό τρούλο κάποιας εκκλησίας.Βλέπει όμως και φώτα,άπειρα φώτα.Κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι.Κάπου εκεί υπάρχει κάποιος που μπορεί να τη βοηθήσει.Να μην πεθάνει.Όμως,που είναι τώρα?Αχ,να την άφηνε.
Πίνο.Πολλή δύναμη,λίγο μυαλό.
Πίνο ,με συγκεχυμένη άποψη για το τι είναι ανθρώπινη ζωή.Και πόσο αξίζει.
Πίνο που ξέρει ότι είναι ξεγραμμένος.Που νιώθει κυνηγημένος.Που θα έκανε τα πάντα γιά να σωθεί.Πίνο,που έχει σκοτώσει ξανά.Που έχει κάνει πολύ χειρότερα από το να συνεχίζει να σφίγγει αυτόν το σχεδόν παιδικό λαιμό.
Ντανιέλα που παραιτείται καθώς βλέπει πως,αν κλείσει τα μάτια,θα σταματήσει να πνίγεται,θα σταματήσει να πονάει.Αφήνεται στην αγκαλιά του.
Με λένε Ντανιέλα.Εσένα?
Η βροχή έξω πέφτει αμείωτη.Ρώμη,αιώνια πόλη.Όπως το κακό.Ο μόνος ήχος που ακουγεται στο σκοτεινό διαμέρισμα του Νικόλα Μιλάνο είναι αυτός που κάνει το άψυχο κορμί της Ντανιέλα,όταν πέφτει στο ξύλινο παρκέ.»
At 11/5/07 15:36, 
scalidi
At 11/5/07 16:04, alef
"Οι βιβλιόφιλοι μπορούν να γίνουν πολύ κακοί άνθρωποι", τι υπέροχα ειρωνικός τίτλος που είναι ταυτοχρόνως και κλειδί της ιστορίας! Διότι όλοι (ακόμα και οι φιλήσυχοι, καθημερινοί, όπως η - μα πού το σκέφτηκε Θεέ μου- Υπομονή) μπορεί αναλόγως των συνθηκών να γίνουν και το αντίθετό τους! Οπως και το συγγραφικό παιχνίδι- εύρημα με τους mostro και τον Μόστρα (γεμάτο ευρήματα το βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας κλείνει διαρκώς το μάτι στον αναγνώστη). Οπως αυτοί οι δυο εγκληματικά αθώοι Πίνο και Ντανιέλα (ποιος είπε ότι η αθωότητα δεν μπορεί να σκοτώσει;)Οπως το μυστικό του Νικόλα Μιλάνο αλλά και όλων, διότι όπως θα πει ο Γκαμπριέλε "άνθρωπος χωρίς μυστικά είναι κενός άνθρωπος". Και οι ήρωες του Μαμαλούκα, μόνον κενοί άνθρωποι δεν είναι! Εύγε, Libro, κάνατε εξαιρετική ανάγνωση. Μαμαλούκα, σκίζουμε, λέμε! Φιλιά και στους δυο.. Και σε σένα Σταυρούλα (με τα εξαιρετικά ποδαρικά σου). άλεφ σε αναγνωστική ανάταση, λέμε
@Alef>Καλά έκανες και θυμίζεις το εύρημα,mostro/Μόστρα που να τα θυμάμαι όλα μέσα στη βιασύνη μου.Ταλαντεύτηκα μεταξύ αυτού που λέει ο Γκαμπριέλε,και που είναι ουσιαστικά η πρόταση-κλειδί του βιβλίου και του τίτλου που έβαλα.Ε,τελικά είπα να βάλω κάτι δικό μου.
Α,τώρα θυμήθηκα ότι ξέχασα να γράψω γιά την εμμονή στις λεπτομέρειες..Δεν πειράζει κάποιος άλλος μπορεί να το επισημάνει.
At 11/5/07 16:25, nuwanda
τωρα που ανεβασες το ποστ libro να πω κι εγω δυο πραγματα περισσοτερα:
1. Η ικανοτητα του Μ. να δημιουργει (γραφοντας) κινηματογραφικες εικονες ειναι ανυπερβλητη. Μα δεν τον εχουν ανακαλυψει ακομη οι τηλεοπτικοι παραγτωγοι?
2. Η ιστορια κινειται σε πολλα διαφορετικα επιπεδα. Ειναι καταπληκτικο το οτι πολλα απο αυτα αφηνουν υποθηκες για το μελλον..
3. Εντυπωσιακη η ικανοτητα του Μ. να δημιουργει χαρακτηρες κακους, κυνικους, ατομιστες και δη ερωτευσιμους απο τον αναγνωστη. Εξυψωνει μαγικα την πραγματικοτητα χωρις ποτε να την ωραιοποιει.
4. Η συλληψη της βιβλιοθηκης εξοχη, ο σχεδιασμος της πολυεπιπεδης πλοκης αψογος. Ουτε ενα μικρο λογικο παραδοξο δεν εντοπισα.
5. Υπεροχη η κατανομη της υλης και η γλώσσα. Ολα τα κεφαλαια οσο πρεπει μικρα, οσο πρεπει περιεκτικα. Βοηθαει πολυ αυτο τον αναγνωστη, ιδιως στην αρχη, κανει την πολυεπιπεδη (επαναλαμβανω) δραση απολυτα κατανοητη.
At 11/5/07 16:27, alef
Μα είναι ΟΛΑ στον υπέροχο τίτλο που βάλατε αυτά! Και ΟΛΑ τα τεκταινόμενα στον επίσης (μα που το σκεφτήκατε;)εύστοχα υπέροχο "χορό θανάτου"! Είναι όλο "χορογραφία θανάτου"! Με χορευτές- ήρωες που θα μπορούσαν να είναι και στη μια και στην άλλη όχθη. Τον τίτλο σας ανέλυσα, δεν χρειαζόταν καθόλου να είστε πιο αναλυτικός. Είναι οι... ανατομικές διαφορές που έχουμε ήδη επισημάνει! Κάτι που μπορεί να ειπωθεί από σας με μια πρόταση, γιατί να χρειαστεί το δικό μου σεντόνι?
At 11/5/07 16:36, scalidi
At 11/5/07 16:57, alef
At 11/5/07 18:26, ioeu
Και οι συγγραφείς μπορούν να γίνουν...ακόμη χειρότεροι! (για να παραλλάξω τον τίτλο σας).
Και εξηγούμαι. Ο Μαμαλούκας "παίζει" με τον αναγνώστη του, συχνά φτάνει να τον "εμπαίζει"!!!
(περισσότερα...προσεχώς)
Αφήστε και το άλλο! Το ξενύχτι που έφαγα να το τελειώσω, ο δύστυχος αναγνώστης!
Εξαιρετικό ποστ για ένα εξαιρετικό βιβλίο!
At 12/5/07 22:27, alef
At 14/5/07 01:33, Χρήστος Φασούλας
To ξεκίνησα πριν από λίγη ώρα. Και, με το που έκανα ένα διάλειμμα για ένα σύντομο μπλογκοσερφάρισμα, έπεσα πάνω στο απόσπασμα που μόλις προσπέρασα! Το απόσπασμα που με υποχρέωσε να γυρίσω πίσω και να το ξαναδιαβάσω. Και που το ξαναδιάβασα στο τόσο παραστατικό σας ποστ...
Περισσότερα, αμέσως μόλις το τελειώσω. Σύντομα.
At 15/5/07 01:18, alef
@ Librofilo> Πάντως στα γλυκά θα έπρεπε κάπως να είχατε επιμείνει! Και όχι να τα θυμάμαι μέσα στην άγρια νύχτα σ' ένα σπίτι που έχει μόνον καραμέλες!
@ nuwanda> Ευτυχώς που κάτι με ποτίσατε, δεν θα είχα αποσώσει ούτε κουβέντα! άλεφ βουβό και χαζό θα ήμουν (αλλά σε μια επόμενη φορά και γλυκά θα φάω και θα μιλάω)
At 15/5/07 14:11, nuwanda
At 15/5/07 17:59, alef
At 15/5/07 18:01, alef
At 16/5/07 19:27, alef
At 25/5/07 16:09, 
At 13/6/07 13:32, tsalimi
@Tsalimi>Δεν μου έγινε ούτε μιά στιγμή συμπαθής ο ήρωας(κωλόπαιδο).Σε κάποιους αναγνώστες όμως ενδέχεται να γίνει...Το ερώτημα που θέτετε στο τέλος είναι πολύ σοβαρό.Βεβαίως μπορείτε να ρωτήσετε τον συγγραφέα γι'αυτό στο blog του,αλλά εάν σας ενδιαφέρει η προσωπική μου άποψη,ναι,θα έφτανα στην αυτοδικία γιά κάποιους λόγους,χωρίς να είμαι βίαιος άνθρωπος.Πιστεύω ότι ο καθένας μας μπορεί να χάσει τα όρια του-και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο δεν με βρίσκει σύμφωνο.Ο δε Μαμαλούκας δεν ντρέπεται να πει,ότι απέχει μακράν από τα politically correct κριτήρια.Εάν διαβάσετε τον "Βοτανικό" του,θα καταλάβετε τι εννοώ.Επίσης θα ήθελα να διευκρινίσω (το έχω επαναλάβει αρκετές φορές,αλλά άλλη μια δεν πειράζει),ότι σε ένα λογοτεχνικό έργο δεν κοιτάζω συνήθως εάν συμφωνώ ή όχι με την "θέση" του αλλά εάν πληροί τα κάπως ασαφή λογοτεχνικά μου κριτήρια και κυρίως εάν το απόλαυσα ή όχι.Αφήνω στους επαγγελματίες τις περισπούδαστες αναλύσεις.
Σας ευχαριστώ γιά την επίσκεψη και τον προβληματισμό που θέσατε,νάστε καλά.
Αγαπητέ tsalimi
νομίζω ότι το σχόλιό σας είναι θετικό προς το βιβλίο ή τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω εγώ. Αν σας άφησε μια πίκρα στο τέλος, δηλ. συμπαθήσατε τον ήρωα και το μυστικό του σας απογοήτευσε, σας έδειξε δηλ. μια πλευρά του που δεν είχατε φανταστεί ή δεν θέλατε να παραδεχτείτε, τότε σημαίνει ότι κατάφερα έναν από τους πρωταρχικούς στόχους μου.
Ο σκοπός μου ήταν να δώσω στον Μιλάνο αυτό ακριβώς το προφίλ, του συμπαθή εκ πρώτης όψεως, αλλά που κρύβει ένα μυστικό το οποίο τον κάνει απεχθή.
Στο βιβλίο μου αυτό, όπως και στα άλλα μου, δε θέλω να κάνω κήρυγμα ούτε να περάσω ιδεολογίες, αυτό είναι κάτι που σιχαίνομαι. Απλώς φωτογραφίζω χαρακτήρες και συμπεριφορές. δε σημαίνει επίσης ότι τις υιοθετώ. (αλίμονο)
μιλήσατε για αποδοχή της παιδεραστίας
καμία αποδοχή
απλώς παραδοχή της ύπαρξης
φωτογράφηση της ύπαρξης
(δυστυχώς αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη)
ευχαριστώ τον λιμπρόφιλο που απαντά για μένα, να ξέρετε ότι στο μπλογκ μου θα είστε πάντα ευπρόσδεκτος.
At 13/6/07 18:12, tsalimi
Κατ’ αρχή να ζητήσω συγγνώμη που, ανήμερα της παρουσίασης του βιβλίου, άφησα στο σχόλιό μου την απορία μου και όχι την θετική, συνολικά, γνώμη μου για το βιβλίο.
Ήταν ευχάριστη έκπληξη για μένα η ανάγνωση και υπήρξαν σελίδες για τις οποίες είπα από καρδιάς ένα μπράβο.
Κι ενώ σ’ όλο το βιβλίο προσπαθούσα να συνηθίσω την ιδέα, ότι ο μάγκας δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο ως προς το τι αντιπροσωπεύει ως αξία, ήρθε το φινάλε που , επαναλαμβάνω, μου άφησε αυτήν την πίκρα. Δεν είπα ότι μ’ έκανε ν’ αποστρέψω το πρόσωπο μετά βδελυγμίας.
Το γεγονός πως ο συγγραφέας λέει πως αυτό ακριβώς ήθελε να πετύχει σημαίνει πως δεν κάνω λάθος στη διαπίστωσή μου. Χωρίς να προσχωρώ στους political corrects (καλά το γράφω στον πληθυντικό;)εξακολουθεί να μ’ ενοχλεί όταν ανακαλύπτω ότι κάποιος που συμπάθησα, έστω και και παρά τη θέλησή του, μου βγάζει στο τέλος σαν άσσο από το μανίκι του την πιο αντιπαθητική πλευρά του. Από την άλλη, αγαπητέ κύριε Μαμαλούκα, εξακολουθώ να μην θεωρώ τόσο απλό το «μυστικό» του ήρωά σας. Βαρύ φορτίο του βάλατε στην πλάτη, κατά τη γνώμη μου. Εύχομαι να μην την συμμεριστούν άλλοι και το βιβλίο σας να διαβαστεί.
Με καλή διάθεση, να είστε σίγουροι, σας χαιρετώ.
στα γρήγορα
κατάλαβα ότι σας άρεσε το βιβλίο μου
νομίζω ότι σας "έπιασα" σαν αναγνώστη αφού τόσο σας απασχόλησε-προβλημάτισε - ενόχλησε ο χαρακτήρας του Μιλάνο.
ποιος είπε ότι είναι απλό το μυστικό του Μιλάνο;
εγώ έβαλα να τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν γι' αυτό το μυστικό, όχι;
αυτό που λέτε ότι αν συμμεριστούν τη γνώμη αυτή άλλοι κι έτσι το βιβλίο δεν θα διαβαστεί μου φαίνεται άτοπο. Μιλάμε για λογοτεχνία και όχι για οδηγό καλής συμπεριφοράς.
τέλος
ελπίζω να μην εννοείτε ότι θέλω να περάσω την παιδεραστία στα ελαφρά αδικήματα.
αν με γνωρίζατε κι αν είχατε παρακολουθήσει το μπλογκ μου θα ξέρατε ότι πιστεύω το εντελώς αντίθετο. όμως ένα μυθιστόρημα είναι ένα μυθιστόρημα.
με καλή διάθεση σας χαιρετώ κι εγώ
υπέροχο ύφος στο απόσπασμα που έβαλες, ες αύριον τα δικά μου για το βιβλίο τελικά...
ο τίτλος θα σας αρέσει φαντάζομαι,δεν τον αποκαλύπτω, από Δευτέρα. 85! άριστα, άριστα!