Ο φόβος της τρομοκρατίας είναι κοινός και στα δύο μυθιστορήματα.Σ’αυτό του Μακγιούαν είναι λιγότερο έντονος,είναι ο φόβος του δυτικού ανθρώπου μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου,στο μυθιστόρημα του Χάντρα κυριαρχεί όχι μόνο ο φόβος αλλά και ο θάνατος,εκεί όπου,η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμμία αξία.
Και στα δύο βιβλία έχουμε έναν καθημερινό άνθρωπο που μέσα σε μερικά λεπτά αλλάζει η ζωή του.Γιά τον ήρωα του Μακγιούαν οι αλλαγές δεν καταλήγουν σε κάποιο δράμα,παρ’ότι όλα συνηγορούν προς τα εκεί.Όλα είναι πολύ πολιτισμένα,πολύ κομψά,το δε τέλος είναι μάλλον «ευτυχές» και ευοίωνο.Ο ήρωας του Χάντρα «τα βλέπει όλα» (κυριολεκτικά).Η ζωή του παίρνει μιά τούμπα 180 μοιρών,όλα είναι έντονα βιωμένα,μπρούτα και οι ρυθμοί χτυπάνε κόκκινο.Το τέλος δε είναι όπως και η αρχή-κολασμένο...
Στο ΣΑΒΒΑΤΟ παρακολουθούμε το 24ωρο ενός μεγαλοαστού γιατρού στο κεντρικό Λονδίνο . ο 48χρονος Χένρι Περόουν είναι,ένας ικανότατος, εξαιρετικά εργατικός και με ουμανιστική συνείδηση νευροχειρουργός.Ο Μακγιούαν θεωρεί ότι ένας τέτοιος άνθρωπος πρέπει να είναι και τελείως αδαής λογοτεχνικά,και έτσι περιγράφει τον ήρωά του,σαν κάποιον που δεν καταλαβαίνει καθόλου από ποίηση,λογοτεχνία. Είναι παντρεμένος πάνω από 20 χρόνια και παραμένει ερωτευμένος ακόμα με τη γυναίκα του (δικηγόρο), με την οποία έχουν δύο ενήλικα πλέον παιδιά, μια κόρη, η οποία είναι ποιήτρια και ολοκληρώνει τις φιλολογικές της σπουδές στο Παρίσι, και έναν μικρότερο γιο που παράτησε το σχολείο στα 16 του και ασχολείται με τη μουσική ευρισκόμενος στον δρόμο της σχεδόν σίγουρης επιτυχίας λόγω του μεγάλου ταλέντου που διαθέτει. Μένουν δε σε ένα υπέροχο ιδιόκτητο σπίτι που ανήκε στην οικογένεια της γυναικας του. Σ' αυτήν την αρμονικά τακτοποιημένη και ισορροπημένη οικογενειακή, επαγγελματική και οικονομική κατάσταση βρίσκεται ο Περόουν, ενώ προσμένει να περάσει ένα ανέμελο Σάββατο. Εχει προγραμματίσει να παίξει σκουός με έναν συνάδελφό του, να κάνει τα ψώνια του, να επισκεφθεί την άρρωστη μητέρα του, να παρακολουθήσει μια συναυλία του γιου του και να μαγειρέψει το βράδυ για την απασχολημένη όλη την ημέρα γυναίκα του και για την κόρη του που έρχεται από το Παρίσι, καθώς και για τον διάσημο ποιητή πεθερό του.
Από την αρχή κάτι πάει όμως στραβά στη μέρα του,ξυπνάει προτού ξημερώσει και βλέπει ένα αεροπλάνο να πιάνει φωτιά και να κάνει αναγκαστική προσγείωση στο Χήθροου.Πηγαίνοντας να παίξει σκουός,και προσπαθώντας να αποφύγει μιά μεγάλη διαδήλωση που αρχίζει στο Λονδίνο ψιλοτρακάρει με κάτι ρεμάλια και εμπλέκεται σε ένα χαζοκαυγά ο οποίος παραλίγο να του αλλάξει τη ζωή.Η συνέχεια μπορεί να τη φανταστεί κανείς (γνωρίζοντας το προγενέστερο έργο του συγγραφέα) δραματική,αλλά παρά τις αυξομειώσεις στην ένταση δεν θα εξελιχθεί κατ'αυτόν τον τρόπο.
Ο Μακγιούαν σ’αυτό του το βιβλίο παρουσιάζεται τελείως διαφορετικός από τα πρώτα του έργα τα οποία είχαν έντονη βία και μεγάλες αντιθέσεις.Εδώ ο ήρωας είναι ένας απίστευτα βαρετός τύπος ,τόσο αφοσιωμένος στη δουλειά του που μόνο εκεί (μέσα στο νοσοκομείο)νιώθεις ότι ζει πραγματικά.Η ζωή του είναι τόσο ειδυλλιακή,οι σχέσεις του τόσο αρμονικές.Το 24ωρο του Περόουν δεν έχει κανένα –μα κανένα ενδιαφέρον.Ο αναγνώστης παρακολουθεί τις εξαιρετικά μακροσκελείς περιγραφές των χειρουργείων του Περόουν (ο συγγραφέας θεωρεί κατόρθωμα-όπως και σχεδόν όλοι οι κριτικοί παγκοσμίως,την διετή έρευνα πάνω στις νευροχειρουργικές επεμβάσεις-εγώ πήδαγα σελίδες,sorry Ian),το ανιαρότατο σκουός με ένα συνάδελφό του και τις μελετημένες και προσεχτικές κινήσεις του απόλυτου μεγαλοαστού σύγχρονου Λονδρέζου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πολιτικές απόψεις που θίγονται μέσω συζητήσεων ή προβολής των σκέψεων του Περόουν,οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελούν το μανιφέστο του Συντηρητικού κόμματος της Μ.Βρετανίας.Οι συζητήσεις με την ψιλοεπαναστάτρια κόρη περί Σαντάμ και πολέμου στο Ιράκ είναι τόσο μπανάλ και πολιτικά ορθές (σύμφωνα με τα Δυτικά standards) που προσωπικά αναρωτιόμουν εάν ο συγγραφέας ειρωνεύεται ή τα γράφει στα σοβαρά τώρα αυτά.Όλα αυτά διανθισμένα με την μαγειρική αυθεντία του ήρωα (είπαμε είναι ο τέλειος σύζυγος),με όλους τους ήρωες να παρουσιάζουν την μεγαλύτερη δόση αυταρέσκειας που μπορεί να βρει κανείς στο σύγχρονο μυθιστόρημα και με τον ουμανισμό του ήρωα να υπερισχύει στο τέλος,εκεί που περιμένεις να ξυπνήσει επιτέλους το κτήνος μέσα του...
Απογοητεύτηκα...Το λιγότερο που μπορώ να πω...Διαβάζεται ευχάριστα,κυλάει ωραία διότι ο Μακγιούαν είναι μάστορας με Μ κεφαλαίο,αλλά είναι τόσο βαρετό-μα τόσο βαρετό που το στόμα μου παρά λίγο να πάθει αγκύλωση από τα βαθειά χασμουρητά.Αποθεώθηκε από Ελληνική και ξένη κριτική εκτός του συναδέλφου του Μακγιούαν,του πολύ καλού(αλλά και ψιλοστριμένου) J.Banville, ο οποίος σε μιά κριτική του στο Ν.Υ.Times το έκανε με τα κρεμμυδάκια(a dismayingly bad book).Κατά την άποψή μου μακράν το χειρότερο μυθιστόρημα που έγραψε ο μεγάλος αυτός συγγραφέας,αλλά μάλλον είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό.
Μιά τελείως διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων βρίσκουμε στο εξαιρετικό ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ του περίεργου πρώην αξιωματικού του Αλγερινού στρατού που καλύπτεται κάτω από το ψευδώνυμο Γιασμίνα Χάντρα.Ο ήρωας και σ’αυτό το βιβλίο είναι γιατρός και μάλιστα πολύ καλός.Χειρουργεί σε ένα νοσοκομείο του Τελ Αβίβ,είναι Παλαιστίνιος με Ισραηλινή υπηκοότητα,δουλεύει σκληρά,η ζωή του έχει φερθεί καλά,αγαπάει τρελλά την γυναίκα του,ζει σε ένα ωραίο μεσοαστικό προάστειο σε ένα υπέροχο σπίτι.Μιά ακόμα τρομοκρατική επίθεση γίνεται σε ένα εστιατόριο του Τελ Αβίβ και τα περισσότερα θύματα είναι παιδιά.Το νοσοκομείο του υποδέχεται τους περισσότερους τραυματίες,σώζει ζωές,χειρουργεί,φροντίζει κόσμο.Γυρίζει κατάκοπος-πέφτει να κοιμηθεί και τον ξυπνάνε λέγοντάς του,τι?Ότι η αγαπημένη του σύζυγος ήταν η καμικάζι που ζωσμένη με εκρηκτικά ανατινάχθηκε στο εστιατόριο...
Η ζωή του καταρρέει,στην αρχή αρνείται να δεχτεί την φριχτή αλήθεια.
«Πιστεύουμε πως ξέρουμε.Κι’έτσι παύουμε να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή και παριστάνουμε πως όλα πηγαίνουν στην εντέλεια.Με τον καιρό τελικά σταματάμε να δίνουμε την πρέπουσα σημασία στα πράγματα.Δείχνουμε εμπιστοσύνη.Τι περισσότερο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε?Η ζωή μας χαμογελά,το ίδιο και η τύχη.Αγαπάμε και μας αγαπούν.Έχουμε τις δυνατότητες να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.Όλα πάνε καλά,όλα πάνε κατ’ευχήν.Κι’έπειτα,χωρις καμμιά προειδοποίηση,ο ουρανός πέφτει και μας πλακώνει.Κι’οταν βρεθούμε πεσμένοι κάτω,τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή,ολόκληρη η ζωή,με τις καλές και τις κακές της στιγμές,τις χαρές και τις λύπες της,με τις υποσχέσεις και με τις αποτυχίες της,κρέμεται μονάχα από μιά κλωστή τόσο λεπτή και αδιόρατη όσο και ο ιστός μιάς αράχνης.Ξαφνικά,ο παραμικρός θόρυβος μας τρομάζει και δεν θέλουμε πιά να πιστέψουμε σε τίποτα.Το μόνο που θέλουμε είναι να κλείσουμε τα μάτια και να πάψουμε να σκεφτόμαστε.»
Ο Αμίν προσπαθεί να καταλάβει,να κατανοήσει γιατί και πως...Το μυθιστόρημα είναι μιά κάθοδος στην κόλαση,στην «καρδιά του σκότους».Ο συγγραφέας αναλύει διεξοδικά και χωρίς παρωπίδες το φαινόμενο της τρομοκρατίας.Ο ήρωας του είναι στη μέση.Παλαιστίνιος θεωρούμενος από τους δικούς του πουλημένος στους Ισραηλινούς και από τους Ισραηλινούς ένας «ξένος»,ένας «εν δυνάμει τρομοκράτης».Τρώει ξύλο (κυριολεκτικά) και απο τις δύο πλευρές.Προσπαθεί να βρει τι ήταν εκείνο που μετέβαλλε την ήσυχη,αστή (και φαινομενικά ευτυχισμένη)σύζυγό του σε φανατική δολοφόνο.
Ο Χάντρα συνεχίζοντας την ανατομία του ισλαμισμού (αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο μιάς τριλογίας με το ίδιο θέμα,το πρώτο είναι το καταπληκτικό ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ και το τρίτο είναι προς έκδοση και διαδραματίζεται στο Ιράκ),μας περιγράφει με ψύχραιμο βλέμμα τις καταστάσεις που βιώνει ο ήρωας.Γιά τον συγγραφέα δεν υπάρχει μαύρο-άσπρο,όλοι σ’αυτήν την παράλογη κατάσταση είναι θύτες και θύματα,σε μιά ιστορία η οποία μοιάζει αδιέξοδη και χωρίς τέλος.
Όπως δηλώνει σε μιά συνέντευξή του:
"Μερικοί νομίζουν ότι η τρομοκρατία είναι δεύτερη φύση για τους Αραβες και τους μουσουλμάνους. Προσπαθώ να αγωνιστώ ενάντια και σ' αυτήν την ιδέα και σ' αυτήν που θέλει να παρουσιάσει τον τρομοκράτη ως παθολογική περίπτωση. Δεν είναι παθολογικές περιπτώσεις οι τρομοκράτες. Είναι απλώς άνθρωποι που ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν πια όνειρα. Χωρίζουν και μ' αυτά και με τον κόσμο. Βρίσκονται στην πιο σκοτεινή νύχτα και θέλουν να τελειώνουν. Κι έτσι, αυτοκτονούν, παίρνοντας αθώες ψυχές μαζί τους. Μια επίθεση αυτοκτονίας είναι το τέρμα μιας μακράς διαδικασίας. Μπορείς να φτάσεις σ' αυτήν από διαφορετικά μονοπάτια: για να εκδικηθείς μια προσβολή, να διεκδικήσεις ένα δικαίωμα, να φωνάξεις την απελπισία σου. Ηθελα να δείξω τις διαφορετικές πλευρές που ορίζουν αυτήν την πτώση και να αποφύγω να περιορίσω την οργή σε ένα και μόνο καλούπι. Οταν γράφω, δεν είναι για να προειδοποιήσω. Είναι γιατί γνωρίζω. Αντίθετα απ' όσους επικαλούνται ανέξοδα την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, εγώ πολέμησα τους τρομοκράτες. Δεν καταδίκασα την τρομοκρατία από το σαλόνι μου, την πολέμησα επί οκτώ χρόνια. Και μπορώ να πω ότι την κατανόησα".
Υπέροχο βιβλίο,τόσο σκληρό και τόσο αληθινό.Ο Χάντρα είναι πολύ μεγάλος συγγραφέας,όλα τα βιβλία του που κυκλοφορούν στα Ελληνικά είναι εξαιρετικά.Η ψύχραιμη και καίρια ματιά του στα φαινόμενα του ισλαμισμού και του ισλαμικού φονταμενταλισμού,μας φέρνουν πιό κοντά στην κατανόηση της παράνοιας που υπάρχει γύρω μας.Εάν στα ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΜΠΟΥΛ ο δημιουργός αυτός, φαινόταν περισσότερο καταγγελτικός (λογικό γιατί εκεί ο παραλογισμός είναι σαφής),στο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ αναλύει και τις δύο πλευρές με σοφία και σύνεση.Μέσα από τα μάτια τού αφελούς καλωσυνάτου γιατρού που το μόνο που ζητούσε από τη ζωή του,ήταν αγάπη και γαλήνη παρακολουθούμε την καθημερινή βία,την αλλοφροσύνη,την δύναμη των οικογενειακών παραδόσεων και πως αυτές συνθλίβονται μέσα στο χάος που δημιουργείται από τους εκατέρωθεν φανατικούς,την προκατάληψη και τον ξεφτιλισμό του ανθρώπου.
At 30/3/07 14:52, 
At 30/3/07 15:02, 
scalidi
@Alef>Θα το ρίξω τώρα το επίπεδο,αλλά ο τίτλος μου ήρθε από το τραγούδι του Ρέμου (το οποίο παρεπιπτόντως μου αρέσει πολύ...).Αμέλησα να βάλω στο ποστ το σημείωμα που αφήνει η Σιχέμ στον άνδρα της (το αποχαιρετιστήριο) προτού βαδίσει προς τον θάνατο.Ιδού:
"Σε τι ωφελεί η ευτυχία αν δεν μπορεί κανείς να τη μοιραστεί,αγαπημένε μου Αμίν?Οι χαρές μου μαραίνονταν κάθε φορά που οι δικές σου δεν ακολουθούσαν.Ήθελες να κάνουμε παιδιά.Εγώ ήθελα να είμαι αντάξια των παιδιών μου.Κανένα παιδί δεν είναι απόλυτα προστατευμένο αν δεν έχει πατρίδα...Μη μου κρατήσεις κακία."
Παρανοϊκό δεν είναι?
At 30/3/07 15:33, scalidi
κι εγώ σκέφτηκα να ρίξω το επίπεδο, είχα σκεφτεί ότι είναι από το τραγούδι, αλλά δεν πέφτει το επίπεδο εδώ μέσα με τίποτα, οπότε συνεχίζω το στίχο "κι έτσι ξαφνικά, όπως μπήκες στη ζωή μου, έτσι ξαφνικά..."
(ήταν το αγαπημένο μια φίλης από τα χρόνια της σχολής που ήταν ερωτευμένη ματαίως και το τραγουδούσε μέρα-νύχτα, έχουμε κατεβάσει λίτρα οίνου με το συγκεκριμένο ...) καλό σκ.
At 30/3/07 15:36,
Υπέροχο είναι (τα όσα είπε η καλή τρομοκράτης!) θα μου μιλάτε; Οσο για το άσμα, υπάρχει κι ένα απίθανο τραγουδάκι Νικολακοπούλου, με Πρωτοψάλτη, νομίζω: "Κι έτσι ξαφνικά / όπως θα μπαίνει η άνοιξη/ δεν θα γυρίσω να κοιτάξω/ κι έτσι ξαφνικά/ όπως θα μπαίνει η άνοιξη/ μια και καλή θα σε ξεχάσω", το προτιμώ απ' τον Ρέμο (να πω την αμαρτία μου, αγνοώ το τραγούδι).
At 30/3/07 15:49, scalidi
At 30/3/07 16:39,
At 30/3/07 18:49, Adomiel
Καλησπέρα
Θα συμφωνήσω με το 60 (για το Σάββατο). Ήταν ένα αρκετά βαρετό βιβλίο και ως εκ τούτου δεν διαβάζονταν εύκολα (θα διαφωνήσω εδώ μαζί σας). Μετά τα 2/3 δυσκολεύτηκα πολύ να μην το παρατήσω. Εμένα δεν με κούρασαν οι νευρο-something περιγραφές όσο οι τελείως μπανάλ διάλογοι με την κόρη κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της ψαρόσουπας και οι μονολογοι που είχε στο αυτοκίνητο, η περιγραφή του γηροκομείου και τησ μητέρας του, το εντελώς παέ θέμα του sexy ποιήματος της κόρης κλπ, κλπ. Δηλαδή σχεδόν όλο :-). Επίσης η σκηνή με τον Μπλερ μου φάνηκε στα όρια του λαϊκισμού. Έτσι όπως το περιέγραφε εμένα μου φάνηκε πως ο μπλερ είχε κάνει λάθος! Τελείως ανθρώπινο και έξω από τις επιδιώξεις του συγγραφέως.
@Spiretos72>Κι'εγώ που νόμιζα ότι μόνο σ'εμένα δεν άρεσε..Συμφωνώ σε ότι λες,όντως οι διάλογοι με την κόρη ήταν γιά γέλια και η σκηνή που απαγγέλει το ποίημα και δακρύζει ο χουλιγκάνος γελοία.Η "φάση" με τον Μπλερ ήταν αστεία,μου θύμισε Αγγλική κομεντί,από αυτές με τον Χιού Γκραντ-όπου ο Χιού όταν συνειδητοποιεί την "πατάτα" πετάει ένα "Right,right" με το χαζό ύφος..Καθόλου του επιπέδου του Μακγιούαν.
Φίλοι μου,
Στο μπλόγκ μου παρουσιάζω τη μακριά λίστα των υποψήφιων ελληνικών βιβλίων του 2006 για λογοτεχνικό βραβείο.Η λίστα είναι μια συνάθροιση των καταλόγων των περιοδικών Νά Ενα Μήλο, Δέκατα και Διαβάζω.
Τα βιβλία που περιέχονται εδώ είναι μυθιστορήματα και διηγήματα Ελλήνων συγγραφέων ακόμη και πρωτοεμφανιζόμενων.
Ψηφείστε χωρίς φόβο και πάθος, με γνώμονα την προσωπική σας κρίση.
Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν στις αρχές Ιουνίου.
Το κατοικίδιο
Γεια σας. Όλως συμπτωματικά μόλις έχω γυρίσει από Αθήνα, όπου άκουσα και τον Ρέμο!! Για τον Μακ Γιούαν είχα γράψει κι εγώ και δεν συμφωνώ με το 60 σας. Κρινόμενο το βιβλίο με αυστηρά λογοτεχνικά κριτήρια σας δικαιώνει στη βαθμολογία. Κρινόμενο από το ενδιαφέρον που δημιουργεί στον αναγνώστη (αν εξαιρέσουμε τις εγχειρίσεις και το σκουός) πρέπει να βαθμολογηθεί πολύ πιο πάνω (για τα δικά μου τουλκάχιστον γούστα). Για τα δικά μου διαβάσματα θα ενημερώσω σύντομα το μπλογκ μου.
At 3/4/07 00:35, aura voluptas
Καλησπέρα σας αγαπητέ . Για άλλη μια φορά ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ .
Η ζυγαριά οφθαλμοφανέστατα γέρνει υπέρ του Χάντρα . Η ανατροπή στη ζωή του ήρωα του , το λιγότερο συγκλονιστική .
Αρχικά μου φάνηκε τραβηγμένο από τα μαλλιά το γεγονός, η γυναίκα σου να είναι καμικάζι και εσύ να κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου , χώρις να έχεις υποψιαστεί το παραμικρό , πόσο μάλλον όταν εξακολουθείς να την αγαπάς τρελλά και δεν αδιαφορείς για εκείνη ( ελπίζω ο συγγραφέας να το αιτιολογεί πειστικά ! ). Είναι ένας λόγος για μένα να διαβάσω το βιβλίο .
Μετά σκέφτηκα πως πραγματικά , όταν μια γυναίκα θέλει να κρύψει κάτι θα το κάνει τέλεια . :-)
Δεν έχω διαβάσει προς το παρόν Χάντρα . Έχω διαβάσει όμως πολλά για τα βιβλία του και για τον ίδιο ως άνθρωπο . Μου αρέσει που αυτός ο κύριος Μοχάμεντ-δε-θυμάμαι-το επίθετο προσπαθεί να δείξει ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε άσπρα , ούτε μαύρα . Είναι γκρι . Νομίζω ότι δε θα μου γλιτώσει μέσα στο 2007 .
Όσο για τον Ίαν Μακ Γιούαν ( άσχετο , όποτε διαβάζω το όνομα του μου έρχεται στο νου ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ !! Καμία σχέση , ο δεύτερος είναι πιο όμορφος ! ) δεν είστε ο μόνος που δεν του άρεσε το βιβλίο . Έχω διαβάσει και μέτριες κριτικές στον ελληνικό τύπο . Ήταν όμως η μειοψηφία .
Η μουσική σας επιλογή , μας "κλείνει το μάτι " αν σκεφτούμε το θέμα των δύο βιβλίων . Πολύ καλή .
Σας εύχομαι καλό μήνα .
Υ.Γ. Μόλις επέστρεψα από Ζυρίχη ύστερα από παραμονή σε φημισμένη κλινική απεξάρτησης από τα "ιντερνετικά σεντόνια" . Δεν είδα κανέναν από τους γνωστούς μπλογκοφίλους δυστυχώς . Οι γιατροί περιέγραψαν την περίπτωση μου ως μη ιάσιμη και με έδιωξαν "ευγενικά" . Ύστερα έκαναν πάρτυ και έδωσαν ρεπό σε όλο το προσωπικό .
Μόνη μου ελπίδα πλέον οι Άγιοι Τόποι , μπας και το Άγιο Φως κάνει το θαύμα του .
Ως junkie κι εσείς λοιπόν , δείξτε κατανόηση . :-(
Σας ευχαριστώ .
At 8/4/07 01:06,
"Ω θαυμάτων ξενών, ω πραγμάτων καινών! Ο πνοής μου χορηγός άπνους φέρεται". "Κι έτσι ξαφνικά" μου ήρθε να σας πω "Χριστός Ανέστη" (όπου κι αν είστε, όπως), με την βεβαιότητα ότι θα την νοιώσετε την ευχή. αναστάσιμο άλεφ, λέμε (να περνάτε καλά)άλεφ εν μέσω βεγγαλικών (όλα έξω απ' το σπίτι μου τα ρίχνει ο δήμαρχος)
At 11/4/07 18:52, scalidi
At 11/4/07 19:18, scalidi
Ετεροχρονισμένα αναφέρω, για την ιστορία, τώρα το θυμήθηκα, τώρα το ρώτησα, σχετικά με το πλοίο -ναρκαλιευτικό- που μισό έφτασε το '40 στην Αλεξάνδρεια με κυβερνήτη το Ναύαρχο Τούμπα, χτυπημένο από υποβρύχιο. Μου το επιβεβαίωσε ο γιος του ασυρματιστή -αξιωματικού που επέβαινε στο πλοίο- και τυγχάνει διευθυντής μου. Περί λογοτεχνίας, πραγματικότητας και μυθιστορηματικής ανάπλασης, λοιπόν. (Στο Σουέλ τα είχαμε πει αυτά. Ο,τι θυμάμαι, χαίρομαι)
At 11/4/07 20:17, scalidi
μ΄αρέσουν αυτά που γράφεις κι ο τρόπος που τα γράφεις λιμπρόφιλε, μου κινούν το ενδιαφέρον τα βιβλία που επιλέγεις και σ΄ευχαριστώ γι αυτό. Ίσως θα σ' ενδιέφερε η προσωπική μου γνώμη για το "Σάββατο" όπως γράφεται στη διεύθυνση http://users.dra.sch.gr/papangel, στα διάφορα, ή στο anagnosi.blogspot. com.!
Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου και μαλιστα που εκδηλώθηκε τόσο άμεσα!!είμαι νεοφώτιστη στο χώρο, δεν κινούμαι πολύ άνετα, ίσως το' χεις καταλάβει. Από το '96 γράφω για προσωπικούς λόγους το "τετράδιο βιβλίων",όπως το ονόμασα και κάθε τόσο αντιγράφω στο μπλογκ, μαζί με τα καινούρια. Τα περνάω πολλά μαζί, για να' ναι όσο το δυνατόν κατ' αλφαβητική σειρά.Σήμερα έχω σκοπό, (αν προλάβω), να περάσω καμιά εικοσαριά!
Ναι, μου αρεσε το "Σάββατο", τα σημεία που βρήκα ενδιαφέροντα τα επισημαίνω, αλλά μου κίνησες το ενδιαφέρον για το "ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ" και θα' θελα να το δω κι εγώ συγκριτικά- ίσως έχεις δίκιο, είναι λίγο φλύαρος ο Μακ Γιουαν εδώ. Επίτηδες δημοσίευσα και την ""Εμμονη αγάπη" σήμερα 13 Απριλίου, μήπως θα σ'ενδιαφέρει. Μάλλον λοιπόν μπέρδεψες τη σημερινή δημοσίευση, το βιβλίο του Γκρην στο οποίο αναφέρεσαι είναι το "Τέλος μιας υπόθεσης"; εγώ δεν θέλω να "δω" θρησκοληψία σ' αυτό το βιβλίο, επιμένω ότι είναι αμφίσημο. Αντίθετα, στην ταινία το στοιχείο αυτό είναι προβάλλεται περισσότερο.
@P>Λοιπόν φίλτατη μιά που είσαι "καινούρια",άκου τι θα κάνεις..Όταν βάζω σχόλιο στο μπλογκ σου,απαντάς εκεί..Όταν βάζεις σχόλιο στο μπλογκ μου,απαντω εδώ..Αλλιώς θα τρελλαθούμε και εμείς και τα εκατομμύρια των θαυμαστών μας,που μας διαβάζουν φανατικά θα τα παίξουν τελείως.Δια του λόγου μου το αληθές,παρακολούθησε το σχόλιο σου (στο οποίο απαντώ αυτή τη στιγμή) σε συνάρτηση με το αμέσως προηγούμενο σχόλιο-δεν βγαίνει νόημα...
Επί της ουσίας τώρα..Εγώ το είδα συγκριτικά το βιβλίο του Χάντρα με το ΣΑΒΒΑΤΟ επειδή συνέπεσε να διαβάσω το ένα μετά το άλλο.Έτυχε να μ'αρεσει κι'εμένα αυτή η σουρεαλιστική συνάντηση δύο τελείως διαφορετικών συγγραφέων (που να το μαθαίνανε κιόλας).Επίσης δεν ανέβασες ποστ γιά το Τέλος μιάς Υπόθεσης?Γι'αυτό λέω και έχεις δίκιο,στο βιβλίο το θρησκευτικό δεν είναι τόσο έντονο όσο στη ταινία.Βέβαια πάνε κοντά 20 χρόνια που διάβασα το βιβλίο και δεν το πολυθυμάμαι.
Καταπληκτικό αυτό με τα τετράδια,διότι το έκανα και εγώ.Αλλά δεν έχω χρόνο να τα περάσω στο μπλογκ.Αυτός ήταν και ο λόγος που δημιούργησα το μπλογκ πριν από ένα χρόνο περίπου.
Όπως είδες σ'έβαλα και στα links δεξιά...
Το ότι θα περασεις καμμιά εικοσαριά σήμερα,αυτό κι'αν είναι απειλή..
Ενδιαφέρον τίτλος και δυο βιβλία, κατά βάση, πολύ σημαντικά (ή άλλη όψη, στο ίδιο). Ασχέτως αν η εσωτερική διαδρομή των ηρώων ήταν άλλη. Το ηφαίστειο κάτω από το παγόβουνο και στα δυο. Αυτή η ειδοποιός διαφορά που κάνει σε ένα ανεπαίσθητο λεπτό το νερό υδρατμό ή πάγο (αλλά η διαδικασία είχε ήδη ξεκινήσει, ασχέτως αν στην προηγούμενη κατάσταση δεν ήταν ακόμα ορατή). Ο συνειρμός σας να τα συνδιάσετε, ιδιαίτερα ευφυής. Τα αποσπάσματα Χάντρα, συγκλονιστικά. Αλλά το πιο ενυπωσιακό είναι το τί μπορεί να κρύβει, τελικά, "μια ήσυχη, φαινομενικά ευτυχισμένη αστή" ή τί μπορεί να περιμένει την αμέσως επόμενη στιγμή "έναν απολύτως φιλήσυχο άνδρα". Αλλά, τελικά, ευτυχώς (ή δυστυχώς) αυτό είναι η ζωή και η δύναμη της λογοτεχνίας, το ότι μπορεί να κάνει όλα τα δύσκολα, γοητευτικά, αποκαλυπτικά και λυτρωτικά.