Το βιβλίο ακολουθώντας πιστά την Αγγλοσαξωνική παράδοση του «understatement»,αρχίζει και ολοκληρώνεται μέσα σε 17 ώρες,δηλαδή κάτι λιγότερο από μία ολόκληρη ημέρα.Παρακολουθούμε τον εσωτερικό μονόλογο,μιας «συνηθισμένης» νοικοκυράς από την ώρα που ξυπνάει γιά να ετοιμάσει τα παιδιά της γιά το σχολείο,μέχρι την ώρα που θα πέσει να κοιμηθεί λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
Λειτουργώντας τελείως αντίθετα από τα γνωστά μπεστσελερίστικα μυθιστορήματα του συρμού,η Γιαννακάκη χρησιμοποιεί και παρακολουθεί την ηρωίδα της με ακρίβεια και μέθοδο εντομολόγου κάνοντάς την φύλλο και φτερό.Η Μαρία (η ηρωίδα),είναι μιά συνηθισμένη γυναίκα «της διπλανής πόρτας»,με τα περιττά κιλά της,ασήμαντη εμφανισιακά,που έχει σπουδάσει αρχιτεκτονική αλλά δεν την εξάσκησε ποτέ διότι ασχολήθηκε με την «παντρευτική».Αφού «τύλιξε» χρησιμοποιώντας ρουφιανιά και "κατινιά",τον καλό γαμπρό που εντόπισε,στο πρόσωπο του φέρελπι αρχιτέκτονα Φαίδωνα,είναι μαζί του μιά δεκαπενταετία .Τώρα πλησιάζοντας τα σαράντα όλη τη μέρα καθαρίζει το σπίτι,χρησιμοποιώντας όλων των ειδών τα απορρυπαντικά και ξεσπώντας τις διάφορες νευρώσεις της στο ξεσκονόπανο και στο βετέξ που μετά μανίας χρησιμοποιεί.
Θα μπορούσε να είναι το πιό βαρετό από τα μυθιστορήματα που μπορεί κανείς να διαβάσει.Δεν είναι όμως...Η Μαρία προσπαθεί να διατηρήσει το status-quo στην οικογένειά της.Όλα πρέπει να παρουσιάζονται ειδυλλιακά,τίποτα να μη διαταράσσει την ηρεμία της οικογενειακής ζωής.Όλα καλύπτονται «κάτω απ’το χαλί».Οι σχέσεις που κάνει με διάφορους άνδρες ουσιαστικά παίζοντας με τη φωτιά,χρησιμεύουν περισσότερο γιά να αυτοεπιβεβαιωθεί ως γυναίκα παρά γιά να απολαύσει το σεξ.
Περισσότερο γιά να είναι «ιν» μέσα στον μικρόκοσμο που κινείται γύρω της διότι όπως λέει «η σύγχρονη ελληνική κουλτούρα είναι κουλτούρα του σεξ,πρέπει να το κάνεις γιά να υπάρχεις,τα μέσα ενημέρωσης κυρίως αλλά και το γενικότερο κλίμα,όλοι γι’αυτό μιλάνε,σε κάνουν λοιπόν να νιώθεις πως είσαι ούφο αν δεν κάνεις κάτι και σύ,κάτι τέλος πάντων,έστω και τα μίνιμουμ,είναι θέμα στοιχειώδους αυτοεκτίμησης το να παίζεις,ακόμη και γενικώς και αορίστως.»
Μέσα σ’αυτό τα «επικίνδυνα παιχνίδια» λοιπόν,εναλλάσοντας γκόμενους απο καιρού εις καιρόν,μπλέκει με τον καθηγητή της κόρης της και μετά από ένα χρόνο περιπου σχέσης μαζί του τον σκοτώνει.Ένα έγκλημα που αποκαλύπτεται στον αναγνώστη από την αρχή του βιβλίου από την συγγραφέα ,διότι το χρονικό πλαίσιο που διαδραματίζεται η ιστορία (αυτές οι δεκαεφτά ώρες),είναι ο ένας χρόνος από τον θάνατό του.
Το παραλήρημα της Μαρίας λαμβάνει χώρα πρώτιστα στο μπάνιο,κάτι σαν ένα χώρο δικό της όπου βρίσκει την ησυχία της ταλαιπωρούμενη από συχνουρίες,κωλικούς του εντέρου και άλλα τέτοια χαριτωμένα.Η κόλαση που ζει θα έκαναν έναν τέτοιο ήρωα συμπαθή στον αναγνώστη,εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μιά τελείως αντιπαθή γυναίκα.Αυτό που την κάνει περισσότερο αντιπαθή,είναι η διαφαινόμενη «φυσιολογικότητα της»,είναι εικόνα και ομοίωση της ελληνικής κοινωνίας,αυτής της μικροαστικής κοινωνίας,της κλεισμένης στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της,ή,της μεζονέττας της,που εκπαιδεύεται από την τηλεόραση,που κοιτάει «με μισό μάτι» τους γείτονες,που κάνει τα πάντα γιά το «φαίνεσθαι».
Η Μαρία από τη μία πλευρά μισεί ότι κινείται γύρω από τον οικογενειακό της περίγυρο (ακόμα και τον αδερφό της) και από την άλλη συνεχίζει να πληρώνει την απολυμένη καθαρίστριά της επειδή εκείνη έχει γιό ναρκομανή.Εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια γιά τις φιλες της και θέλει να γίνει δότρια μυελού.Αντιφατική στο έπακρο,μικροαστικά συντηρητική στις απόψεις της ενσαρκώνει στο ακέραιο το πρότυπο με το οποίο μεγαλώνουν τις κόρες τους οι Ελληνίδες μανάδες «πονηρά θηλυκά,κατεργάρες γυναίκες» που έλεγε και μιά παλιά ελληνική ταινία.
Το μπάνιο όπως αναφέρω παραπάνω είναι ο κύριος χώρος του ψυχοδράματος που παρακολουθούμε.Εκεί κλείνεται η Μαρία,εκεί σκοτώνει τον εραστή της,εκεί νιώθει να βρίσκει τον εαυτό της.Είναι ο δικός της "ο περίκλειστος κόσμος",όπου δεν την απειλεί κανείς,το μόνο μέρος όπου αισθάνεται ασφαλής.Εκεί όπου υλοποιείται η υστερική της μανία γιά την (επιφανειακή) καθαριότητα αλλά και εκεί απ’όπου υπάρχει το ενδεχόμενο να την πατήσει στο τέλος κάνοντας ένα (μοιραίο?) λάθος.
Βιβλίο που πατάει γερά στα πόδια του,βιβλίο-έκπληξη που θα απογειωνόταν εάν δεν κούραζε ο μακρύς μονόλογος της ηρωίδας και οι επαναλαμβανόμενες κοινοτοπίες και σχόλια της καθημερινότητας.Η συγγραφέας με την άνεση της απόστασης από την ελληνική παράνοια, μιάς που ζει και εργάζεται στην Φινλανδία, αναλύει με οξύνοια την καθημερινότητά μας δείχνοντας μας το απεχθές της πρόσωπο (και ουσιαστικά τους εαυτούς μας τους ίδιους).
At 12/2/07 19:28, 
At 12/2/07 20:23, 
DeliriumTremens
πραγματικά έκπληξη αυτό το βιβλίο της κυρίας Γιαννακάκη
του δε πόιντ περιγραφή της σαραντάρας ελληνίδας άνεργης μάνας με τις κοινοτοπίες και την καθημερινότητά της, τις φοβίες και τα άγχη της, την παράνοια και την μικρότητά της, που περιφρουρεί την οικογένειά της και φτάνει στα άκρα γι' αυτην.
τέτοια βιβλία σε κάνουν να επαναξιολογείς τη νεοελληνική λογοτεχνία
@Anonymous>Ωραίο βιβλίο ο Κλειστός Κύκλος,όπως και τα υπόλοιπα του Coe,κι'εγώ τα συνιστώ.Εμένα "η σκοτοδίνη" που αναφέρετε,μου ήρθε στις πρώτες 20-30 σελίδες,αφού το ξεπέρασα μετά μ'άρεσε πολύ.Αφήστε που στην αρχή θεώρησα ότι το πάει σε αντιγραφή της ταινίας Serial Mom και φρίκαρα..Πάντως θα σας συνιστούσα να το προσπαθήσετε ξανά.By the way,η Σκαλίδη με έχει εγκαταλείψει τελευταία και ανησυχώ..
At 12/2/07 23:41, NinaC
At 13/2/07 00:47, aura voluptas
Τοξική προσωπικότητα αυτή η "Μαίρη Παναγιωταρά" . Πιστεύω ότι κυκλοφορούν πολλοί κλώνοι της γύρω μας . Η συγκεκριμένη ξεπέρασε τη διαχωριστική γραμμή φτάνοντας στο έγκλημα ( καλύτερα να είχε περιοριστεί στις εντερικές διαταραχές , κλασσικό σύμπτωμα ) . Είχε αναλάβει ένα ρόλο που νόμιζε ότι είχε επιλέξει . Πιστεύω ότι δεν τον ήθελε στην πραγματικότητα και γι'αυτό οι "παρενέργειες" που αναφέρετε .
Φοβερά συμβολικός ο χώρος του μπάνιου .
Και έχετε δίκιο . Δύσκολα τη συμπαθείς . Μου ήρθε γρήγορα - γρήγορα στο νου η Φραγκογιαννού του Παπαδιαμάντη . Serial killer κι εκείνη , όμως στιγμή δεν την αντιπάθησα .
( Καλά ! Πού τη θυμηθήκατε την ταινία με την Turner ? Και που είναι τώρα η Turner οεο ? )
Όσον αφορά το ερώτημα της Doll . Δε νομίζω ότι υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι ( πολύ μεγάλη συζήτηση , καλό είναι να μην την ανοίξουμε ) . Ο καθένας αντιδρά στις καταστάσεις ως "συνισταμένη" πολλών "συνιστωσών" . Και όλοι είμαστε ικανοί και για το καλό και για το κακό .
Και αν η Μαρία δεν αντέχει τον ψεύτικο κόσμο της γιατί συνεχίζει να τον περιφρουρεί και να τον συντηρεί τροφοδοτώντας τον διαρκώς , αυτοκαταστρεφόμενη ?
Μπορεί στο παραπάνω να κάνω και λάθος διότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο , εξηγούμαι .
Υποκλίνομαι στην επιλογή του άσματος ! Τέλειο , τέλειο , τέλειο ! Εσάς κε Librofilo δε θα σας χρεώσω , don't worry .
Και πείτε μου , πείτε μουουου ... Δε σας έλειψαν τα σεντόνια μουουου ?? :-))))
Τα σέβη μου as always .
@Aura voluptas>Σας βρίσκω σε καλή διάθεση.Που θυμήθηκα την σαχλαμάρα με την Turner?Έλα ντε..Στην αρχή νόμιζα ότι εκεί το πήγαινε η συγγραφέας και ήμουν έτοιμος να την περιποιηθώ...Η αγαπητή Turner έπαιξε καταπληκτικά πριν μερικά χρόνια θέατρο στο Λονδίνο και νομίζω τώρα παίζει τον ίδιο ρόλο (την Μπλανς νομίζω)στο Broadway.Παλιά μου αγαπημένη,στην "Εξαψη" κυρίως.
Το άσμα πάει με το ποστ,αλλά εδώ που τα λέμε κολλάει παντού.Χαίρομαι που σας αρέσει.Νομίζω ότι κάθε γυναίκα πρέπει να διαβάσει το βιβλίο.Εκεί θα σας δοθούν πολλές απαντήσεις στις απορίες σας.Οι άνδρες αναγνώστες ενδέχεται να κουραστούν,το καταλαβαίνω-μην κοιτάτε την δικιά μου περίπτωση,εγώ είμαι λίγο σαλεμένος.Είδατε,κι'εγώ με σεντόνι σας απάντησα...
Απολαυστική η κριτική, το ίδιο και τα σχόλια. καλά έκανα που δεν έγραψα πρώτος.
πάμε για σεντόνι
ντελίριουμ
ζηλεύω (λόγω συγγένειας με το αλκοόλ) το όνομα του μπλογκ σας. συγχαρητήρια
Λίμπρο+(Άουρα+Ντολ, ειδικά αν διαβάσουν το βιβλίο)
το ότι σας έβαλε τόσο σε σκέψεις η ηρωίδα είναι αναμφισβήτητα επιτυχία της συγγραφέως. έφτιαξε έναν χαρακτήρα που, απ' ό,τι φαίνεται, θα θυμάστε για καιρό.
Η έξαψη! τι ταινία! Η τέρνερ... αχ... σκοτώνουν τις γυναίκες (με τις καμπύλες) όταν γεράσουν. το ήξερα κι εγώ για το θέατρο, κι έκανε απ' ό,τι λένε σημαντικές παραστάσεις.
σαλεμένος εσύ Λίμπρο;
τι να πούμε εμείς;
At 13/2/07 11:34,
Προσωπικα πολυ τα εκτιμω τα βιβλια με καθημερινους ηρωες - ειναι πιο δυσκολο να γραψεις κατι ενδιαφερον για την γυναικα της διπλανης πορτας παρα για εναν international playboy.
Οι περισσοτερες γυναικες της διπλανης πορτας επισης ειναι γεματες αντιφασεις - θρηνουν την ζωη που δεν εζησαν αλλα υπερασπιζονται εως θανατου το (ψευτικα) ωραιο κοινωνικο προσωπο της οικογενειας τους.
Πολυ ενδιαφερον ακουγεται λοιπον το concept...
At 14/2/07 11:23, scalidi
At 14/2/07 16:57,
Διαβρωτικό δεν είναι μονάχα το βιβλίο αλλά και ο τρόπος με τον οποίο το προσεγγίζετε. Από τα πιο δυνατά σας κείμενα (κι ήταν και δύσκολο το βιβλίο). Αλλά και ο Καρράρο σας- Δεν υπάρχει άλλος χρόνος- διαβρωτικός κι αυτός. Ποτέ δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Διότι επαναλαμβάνουμε εγκληματικά ακριβώς τα ίδια. Και για να γίνω πιο σαφής (πάλι, γιατί; δεν είμαι και πολύ της... σαφήνειας) θα σας χαρίσω μια φράση που ανακάλυψα χθες: Μόνο εγώ καρφωμένη στη γη και νόμιζα πως ήμουν καρφωμένη στο σταυρό. Χειρότερος σταυρός από τη γη, δεν υπάρχει. Οπως και νάχει διαβάζετε με εξαιρετικό τρόπο, εξαιρετικά αναγνώσματα.
At 14/2/07 20:00,
At 15/2/07 12:46,
Καθόλου δεν... προσεβλήθην (άλλωστε είστε τόσο ευγενής, πώς θα μπορούσατε ποτέ να προσβάλετε κάποιον), αντίθετα χάρηκα αφάνταστα την συγκυρία (το ότι δηλαδή κι εσείς το είχατε σκεφτεί) και εννοείται ότι συνειδητοποιώ την ιεροσυλία. Ισως εσείς να μην την διαπράξατε διότι ενδεχομένως για σας να είναι ακόμα πιο σημαντικός. Σε μένα κάτι σαν συγγενής. Κι όσο για την διάθεση, νομίζω ότι μάλλον καλή την κάνει ένα καλό σχόλιο, ένα καλό βιβλίο. Κατήφεια και θλίψη είναι μόνον το κακό σχόλιο και η ασήμαντη λογοτεχνία. Εχουν γραφτεί αριστουργήματα για τον θάνατο που σε... ανυψώνουν. Κι έχουμε ακούσει αστείες ιστορίες που απαιτούσαν... παλτό. Εξάλλου διαθέτετε και εξαιρετικό χιούμορ. Και για τα πιο δύσκολα.
At 15/2/07 13:18, scalidi
At 15/2/07 16:37, scalidi
At 15/2/07 23:48, aura voluptas
@ Γλυκιά Σταυρούλα : Με νερό και λάδι ! Είναι το πιο αποτελεσματικό !! Σιδερένια καλή μου ! ( είσαι σίγουρη ότι αυτό το θαυματουργό είναι όντως αντιβιοτικό ? )
@ Άλεφ : Ανεβάζετε το επίπεδο με τα σχόλια σας . Μα τι ωραία , τι ωραία ! :-)
@ monsieur Livrophile : Μέσα στη μαύρη καντήφλα είναι όλοι αυτές τις μέρες indeed . Ρίχτε το ορέ το θανατερό ! Δε φοβόμαστε ! Έχουμε πάθει ανοσία .
At 16/2/07 00:08, Πάπισσα Ιωάννα
Το βιβλίο είναι δύσκολο, αλλά η γραφή της Γιαννακάκη είναι τεχνήεσσα και άψογα σφυρηλατημένη. Όσο διαβάζω τη σοδειά του 2006, τόσο πείθομαι ότι είναι από τα καλύτερα βιβλία με προοπτικές να γίνει ορόσημο, τόσο για το θέμα του όσο (κυρίως) για τον χειρισμό του από τη συγγραφέα.
Να 'σαι καλά (libro-)φιλε.
Πατριάρχης Φώτιος
At 16/2/07 00:24,
@aura: θα πρέπει να ομολογήσω ότι απολαμβάνω τα αξιολάτρευτα "σεντόνια" σας και να σας εξομολογηθώ ότι γενικώς κι εγώ είμαι των... σεντονιών. Οσο για το επίπεδο, με ό,τι υλικό βρίσκει δουλεύει ο... καλλιτέχνης, όπως υποστηρίζει και ο φίλτατος nuwanda. Το μόνο που απομένει είναι να αποδείξω ότι γελάω κιόλας, που ξέρετε ίσως και στο προσεχές ποστ του librofilo, που υπόσχεται "θανατερό". Αν δεν έχει τσούξει ο κ... σου, γέλιο με τα σωστά του δεν έχει. Ελπίζω να μην αλλάξετε γνώμη τώρα με το επίπεδό μου. Ετσι το λέω βέβαια, χιούμορ και ευφυία πάνε μαζί. Και τα... σεντόνια σας διαθέτουν και από τα δύο.
alef
At 13/3/07 10:50, DeliriumTremens
Με μικ΄ρή ελπίδα οτι θα δειτε το παρόν ποστ, καθότι έχει περάσει κάμποσος καιρός απο την ανάρτηση της κριτικής σας, θελω απλά να αφήσω ένα σχόλιο για το πρώτο βιβλίο της κ. Γιαννακάκη (Περί ορέξεως και άλλων δεινών)το οποίο και ολοκληρώνω οσονούπω.
Προκειται για μυθιστόρημα-δοκιμιο ή δοκιμές (αν το διαβάσετε, θα καταλάβετε) πάνω στη γαστρονομία.
Τρία μέρη του βιβλίου, με δυο κεφάλαια καθενα απο αυτά. Το πρώτο κεφάλαιο εξαντλει την παρασκευη ενός πολύ προσεκτικά επιλεγμένου μενού εν μέσω εξομολογήσεων απο πλευράς του σεφ ενώ το δευτερο τις αντίστοιχες εντυπώσεις, σκέψεις και "αποκαλύψεις" αυτής για την οποία προορίζεται.
(Τρεις γυναίκες με αναφορά τον ιδιο άντρα, τρεις παθολογικές καταστάσεις: ανορεξική, τη χρόνια δυσκοίλια και τη βουλιμική)
Η κ.Γιαννακάκη χρησιμοποιεί το λόγο με πραγματική τέχνη, μέσα απο δαιδαλώδεις αλλά όχι χαοτικές περιόδους και χωρίς να κάνει σαφή νύξη στα θέματα που επι της ουσίας πραγματεύεται, ερμηνεύει λιγάκι φροϋδικά και με κλινικές αναλύσεις που σε αφήνουν ενεό.
At 19/3/07 19:02, DeliriumTremens
αγαπημένε λιμπροφίλε, το βιβλίο της κ. Γιαννακάκη ήτο
εξαιρετικό. Η γυναίκα ειναι εξαίρεση στις βιβλιοεπιλογές μου - με την έννοια ότι δεν επιλέγω έλληνες συγγραφείς συχνά και δη γυναίκες (και πιστέψε με, διαβάζω πολύ και ενημερώνομαι περισσότερο). Το επόμενο που διάβασα -και Μόλις τέλειωσα- ήταν (ή έιναι;) Το νορβηγικό δάσος του Μουρακάμι. Το διάβασα σε dt. Mε συνεπήρε, όσα λίγα. Ανυπομονώ για το κουρδιστό πουλί, που θ' αγοράσω οσον ούπω, καθ' ότι τσιμπημένο.
@Deliriumtremens>Το Κουρδιστό Πουλί όπως ίσως θα δείτε στην ανασκόπηση της χρονιάς που έκανα,το θεωρώ αριστούργημα πραγματικό.Περιμένω με αγωνία να διαβάσω το ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ το οποίο θεωρείται ακόμα καλύτερο.Το έχω προμηθευθεί αλλά μ'αρέσει να παρατείνω την αγωνία μου,με κάποιο μαζοχιστικό τρόπο ο οποίος δεν ερμηνεύεται εύκολα.
At 2/4/07 20:24, DeliriumTremens
Αγαπητέ λιμπροφίλο; Αγαπητέ λιμπροφίλο;
Με λαμβάνετε απο 'δω; Θαρρώ πως ναι, γι' αυτό σας γράφω εδώ τη συνεχεια απο την ως άνωθεν κουβέντα.
Είμαι ήδη στη μέση του "πουλιού" και δηλώνω γοητευμένη –το λιγότερο.
Γιατί μ’ αρέσει: (δυσκολο να το απαντήσω)
-Δεν έχει καμία εικόνα κλασσικής Ιαπωνίας, κιμονό-μπονσάι-γυναίκες εύθραυστες γυναίκες και άλλα φολκλορικά. ( όπως και το Νορβηγικό Δάσος.
αλήθεια, το διαβάσατε;; )
-Ο τρόπος που το πραγματικό ενυπάρχει με το φαντασιακό/μεταφυσικό είναι απόλυτα εναρμονισμένος με το πνεύμα του βιβλίου και -παρά την αποστροφή μου προς κάθε τι μεταφυσικής ή άλλης παρόμοιας φύσης- με γοητεύει με την αποστασιοποίησή του.
-Η –επίσης- αποστασιοποίηση ως προς τους ήρωές του, οι οποίοι δεν αποθεώνονται, δεν κάνουν υπερβάσεις, δεν είναι σούπερμεν. Έρχονται αντιμέτωποι με τις πραγματικότητές τους, αδρανούν και δρουν ανάλογα. Οι ίδιοι αυτοί ήρωες, πλάσματα καταφανώς προβληματικά – ή με προβλήματα, αν προτιμάτε-, δεν εξαντλούνται σε μεμψίμοιρες αναλύσεις για το τι τους οδήγησε εκεί που είναι, δεν ψυχογραφεί ιατρικά ο Μουρακάμι–όπως είναι πολύ της μόδας εσχάτως. Ούτε ηθικολογεί. Τους βάζει αντιμέτωπους με τις ευθύνες τους και τους βγάζει από την πλάνη ότι είναι έρμαια κάποιας κακιάς μοίρας.
-Η διήγηση και ο λόγος του που ρέουν ομαλά, κορυφώνει εκεί που πρέπει, αποσιωπά πάλι εκεί που πρέπει, υπαινίσσεται ομοίως.
Τι να σας πω; Ειμαι στη μέση ήδη και επιθυμώ να μην τελειώσει.
Ξέρετε, καταναλώνω πολλες σελίδες και σπάνια εντυπωσιάζομαι τόσο απόλυτα και χωρίς να μπορώ να καθορίσω πλήρως εντός μου
τι με έχει συνεπάρει.
Οταν με το καλό όμως, θα επιχειρήσω το Kafka on the shore
Συγγνώμη για το -χωροταξικά- άσχετο ποστ μου.
Τα σέβη μου.
@Deliriumtremens>Σας "λαμβάνω" και από εδώ...Αν και με ταλαιπωρείτε λίγο..Αυτή είναι η γοητεία του Πουλιού,να χάνεσαι μέσα του,να μη θελεις να το τελειώσεις,μέχρι τη στιγμή που θα φτάσεις στο τέλος να μη ξέρεις γιατί σ'αρέσει τόσο πολύ...Προσωπικά με απωθούν τα Ιαπωνέζικα τυπικα μυθιστορήματα,όπως και τα τυπικά Βραζιλιάνικα ή τα τυπικά Μεξικάνικα..Την "απογείωσή μου" την χρειαζομαι κι'εγώ..Φαντάζομαι ότι θα το έχετε ήδη τελειώσει δυστυχώς (είναι πάντα λυπηρό να τελειώνουν τα ωραία πράγματα-εγώ συνήθως καθυστερώ να τελειώσω ένα βιβλίο όταν μου αρέσει πολύ).
Τέλος πάντων,το βιβλίο είναι κορυφαίο,τι να λέμε τώρα..Το Νορβηγικό Δάσος το έχω προμηθευθεί αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα..Είναι η καθυστέρηση στην απόλαυση που σας έγραψα παραπάνω.Σας εύχομαι Χρόνια Πολλά.
Gia sou ke pali, libro-file. Ante, as xekiniso ego ta sholia afti ti fora, gia na min ipoferi i scalidi pou ine sinehia i proti. Lipon, edo ke kamposous mines iha diavasi sto vivliodromio mia egkomiastiki kritiki tou kourtovik gia to vivlio ke apofasisa na to diavaso. Meta tis protes 100 peripou selides mou irthe mia klistofoviki skotodini gemati diskiliotites, vetex ke aporipantika ke egkatelipsa tin prospathia. Tora malista pou diavasa stin kritiki sou ti peripou ginete sto ipolipo vivlio, mallon tha to afiso sti stili me ta imidiavasmena gia poli kero akomi. Asheto: aftes tis meres xekokalizo ton klisto kiklo tou jonathan coe. Me ehmira politika sholia ke poles anatropes, to sinisto anepifilakta.