Η πλοκή του βιβλίου είναι απλή αλλά πολύ ενδιαφέρουσα.Ο Σμόκυ Ντάλτον,μαύρος ιδιωτ.ντετέκτιβ, πολύ χαλαρός στη δουλειά του, δέχεται την επίσκεψη μιάς ωραιότατης λευκής κυρίας της Λώρας Χαθαγουέη που του αναγγέλει ότι η μητέρα της που μόλις πέθανε, τού άφησε στη διαθήκη της ένα σημαντικό ποσόν.Η Λώρα ήρθε η ίδια από το Σικάγο γιά να μάθει τους λόγους που ένας άγνωστος σε αυτήν βρέθηκε στην διαθήκη της μητέρας της.Ο Σμόκυ που δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του στο Σικάγο,θυμάται ότι και πριν από μερικά χρόνια του στείλανε το ίδιο ποσό από κάποια άγνωστη πηγή.Μαζί με την Λώρα αρχίζουν μια επίπονη και επίμονη έρευνα στο παρελθόν της οικογένειας και τα αποτελέσματα δεν είναι ευχάριστα γιά κανέναν από τους δύο αλλάζοντας τους την ζωή και την κοσμοθεωρία.
Όλα τα ανωτέρω διαδραματίζονται σε ένα Μέμφις που μαστίζεται από τις φυλετικές αναταραχές.Η συγγραφέας εμπνευσμένα περιγράφει τον ρατσισμό και από τις δύο πλευρές που έχει χωρίσει μιά πόλη στα δύο,είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή που ο Σμόκυ πηγαίνει την Λώρα γιά γεύμα σε ένα ρεστωράν που είναι τακτικότατος πελάτης και εκεί κάνουν πως δεν τον ξέρουν διότι συνοδεύει μία λευκή.Το αποκορύφωμα της ιστορίας έρχεται με την δολοφονία του M.L.King στο ξενοδοχείο του Μέμφις.Η συγγραφέας αναπτύσσει μιά θεωρία γιά την μυστηριώδη δολοφονία,που μέχρι σήμερα είναι μάλλον ανεξιχνίαστη αφού ο φερόμενος (και καταδικασμένος)ως δολοφόνος του πάστορα King αρνείτο επίμονα την ενοχή του,ακόμα και λίγο προτού πεθάνει.
Το τέλος του βιβλίου δεν κλείνει τελείως την ιστορία.Η Nelscott δημοσίευσε πριν λίγο καιρό (Μάρτιος 2006)την συνέχεια του βιβλίου (Days of rage),ακολουθώντας τα χνάρια των μεγάλων της Αμερικάνικης αστυνομικής λογοτεχνίας και δημιουργώντας στο πρόσωπο του Σμόκυ Ντάλτον έναν ακόμα εμβληματικό ήρωα της αστυνομικής φιλολογίας.
Το όνομα Kris Nelscott είναι ένα από τα δύο ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί η συγγραφέας Kristina Kathryn Rusch. Με το πραγματικό της όνομα έγινε γνωστή σαν συγγραφέας βιβλίων Επιστημονικής Φαντασίας (έχει γράψει και ιστορίες για τις σειρες βιβλίων X-MEN και Star Treck,όπως και μια συνέχεια του Star Wars).Χρησιμοποιώντας το όνομα Kristine Grayson γράφει αισθηματικές ιστορίες ,με το ψευδώνυμο Κris Nelscott γράφει ιστορίες μυστηρίου.Το πλέον αξιοπερίεργο της όλης ιστορίας με τις διαφορετικές περσόνες της Rusch/Nelscot/Grayson είναι ότι μαζεύει βραβεία σε οποιαδήποτε κατηγορία εμφανισθεί.Έχουμε δηλαδή εδώ μία αποδεδειγμένα ικανή και πολυσχιδή προσωπικότητα που μάλλον θα ακούσουμε πολλά γι'αυτήν στο μέλλον.
At 1/9/06 15:36, 
scalidi
@mamaloukas>Καλό είναι να διαφωνούμε πότε-πότε.Απ'ότι θυμάμαι και στον Pelekanos είχε την ίδια ένσταση.Πρέπει κάτι να σ'ενοχλεί με την εποχή ή με τους Αμερικάνους συγγραφείς.Νομίζω ότι και ο Μανσέτ (που μ'αρέσει πολύ)κάπου σε χαλάει.Στο συγκεκριμένο εμένα μου άρεσε το πολιτικό στοιχείο της αστυνομικής ιστορίας.Αυτό βρήκα το πιό ενδιαφέρον,άσε που τρελλαίνομαι γιά την δεκαετία του 60..
με ενοχλεί το πολύ πολιτικό στοιχείο γενικά, πόσο μάλλον στα αστυνομικά.
αντίθετα, λατρεύω την δεκαετία του 60.
και οι τρεις που ανέφερες με χάλασαν πολύ, συγκεκριμένα μυθιστορήματα τους και αν δεν δοκιμάσω να διβάσω τα άλλα τους δεν το γενικεύω, αν και θα δυσκολευτώ να πιάσω ξανά βιβλίο του Πελεκάνου.
με τα αμερικάνικα αστυνομικά δεν έχω κόλλημα αντίθετα πάλι.
Τζειμς Κράμλει, Ζερόμ Τσαρίν, όλοι οι παλιοί κι ένα σωρό νέοι που τους βγάζουν οι εκδόσεις bell, όπως το κορυφαίο Σκοτεινό ποτάμι (γνωστό απ' την ταινία αλλά φοβερό αστυνομικό)
At 2/9/06 11:10, Αθήναιος
Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα με τη συγγραφέα η οποία με όποια περσόνα και να γράψει, διακρίνεται. Επιβεβαιώνει τη θεωρία μου για τις περσόνες!
Πάντως πρέπει να πω ότι όλα τα βιβλία που παρουσιάζετε τα κάνετε να φαίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Καμία πατάτα δεν διαβάζετε ή διαβάζετε και το λέτε τόσο κομψά που εγω ο χοντροκομμένος δεν το πιάνω.
@mamaloukas>Το ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ βλέποντας (και ξαναβλέποντας σε DVD) την ταινία,η οποία την δεύτερη φορά μου άρεσε περισσότερο,ήμουν σίγουρος ότι θα είναι καταπληκτικό βιβλίο.Αφήνω την ανάγνωση του γι'αργότερα όταν θα έχει ξεθωριάσει μέσα μου η ανάμνηση της ταινίας.Οι ενστάσεις σου θα είναι πάντα δεκτές.
@Αθήναιος>Αγαπητέ από τη μιά με τιμάει αυτό που λέτε,από την άλλη με προβληματίζει.Τον τελευταίο καιρο κάποια καλή μοίρα με έχει προφυλάξει από "πατάτες".Γενικότερα πάντως εάν κάποιο βιβλίο δεν με "εμπνέει" νομίζω φαίνεται στην παρουσίαση.Σε όλο αυτό τον καιρό που έχω το blog υπήρξαν κάποια (2-3 βιβλία) που διάβασα και δεν μου είπαν απολύτως τίποτα-γι'αυτά δεν έγραψα λέξη.Επίσης εάν ανατρέξετε σε παλαιότερα ποστς θα δείτε και "κακούς βαθμούς" σε μερικά.Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μιλήσω γι'αυτό το θέμα.
@ Αθήναιο
αγαπητέ μου φίλε έχετε ένα δίκιο σ' αυτά που λέτε. οι κριτικές που δημοσιεύω στη σελίδα μου προέρχονται από κριτικές που έχουν δημοσιευτεί -οι περισσότερες- στην εφημερίδα Αυγή κι εκεί γράφω για όποιο βιβλίο μου άρεσε και με κέρδισε, τόσο ώστε να αφιεωρθώ και να γράψω γι' αυτό.
έτσι είναι λογικό οι περισσότερες να είναι θετικές.
Πατάτες τώρα, διαβάζω πολλές γιατί δεν είμαι εύκολος αναγνώστης. απλώς τις παρατάω και δεν ολοκληρώνω ποτέ το βιβλίο παρατώντας το και ακολουθώντας τη συμβουλή του Μπόρχες (από το βιβλίο Συνομιλίες με τον Μπόρχες, νομίζω εκδόσεις Στιγμή, αγαπημένο μου)
είμαι της γνώμης ότι αν ένας συγγραφέας δεν σε ελκύει, αντίθετα σε απωθεί ή σε κάνει να βαριέσαι του θανατά (κι έχεις διαβάσεις κάμποσο από το εν λόγω βιβλίο) πρέπει να το παρατήσεις.
Υπάρχουν τόσα βιβλία που θα σε ενθουσιάσουν και τόσος λίγος χρόνος. (τώρα πρόσεξα ότι επαναλαμβάνω τον Librofilo)
γιατί να σπαταλιέσαι;
επίσης δεν συνηθίζω να γράφω αρνητικές κριτικές γιατί αν γράψω καμία θα ξεχειλίζει φαρμάκι και θα φέρει πολεμικές κι οι πολεμικές με απωθούν.
Το ίδιο ισχύει και με τους έλληνες συγγραφείς. δυστυχώς δεν ξέρω κανέναν που θα δεχόταν από συνάδελφό του καθαρά αρνητική κριτική και δε θα άνοιγε μέτωπο. (βλέπε Ισραήλ εναντίον Χαζμπολάχ).
και κάτι τελευταίο: αν και αδιάφορος με τη μαγειρική, διαβάζω εδώ και δύο μέρες με εξαιρετικό ενδιαφέρον τη σελίδα σας.
At 3/9/06 08:29, Αθήναιος
Συμφωνώ απόλυτα με τη λογική σας, Λιμπροφίλο και κ.Μαμαλούκα, δεν χρειάζεται να γράφεις για τα βιβλία που δεν σου άρεσαν καθόλου, εκτός αν πρόκειται για μια κραγμένη περίπτωση. Απλά, ήθελα να μάθω πώς το σκέφτεστε.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Ο Γιώργος Κουμεντάκης έχει πει σε μια συνέντευξή του ότι όταν ταξιδεύει σε διάφορα μέρη του κόσμου και αγοράζει CD μουσικής, καταλαβαίνει αν η μουσική λέει κάτι,από το εξώφυλλο στο καπάκι της θήκης και σπανίως πέφτει έξω.
Δεν θα μου έκανε λοιπόν εντύπωση αν ο Λιμπροφίλο έλεγε πως πιάνει τα βιβλία και κάτι το εξώφυλλο,κάτι το φυλλομέτρημα του μεταφέρει μια πρώτη αίσθηση. :-)
"Το εξώφυλλο δεν κάνει το βιβλίο", λέγαμε κάποτε αλλά νομίζω πως στις μέρες μας κάτι έχει να μας πει και αυτό.
At 4/9/06 13:25, 
Να που διαφέρουν οι απόψεις μας. το άρχισα με όλη την καλή διάθεση και το παράτησα γύρω στην 100 σελίδα αφού βαριόμουν αφάνταστα και δεν μου άρεσαν παρά ελάχιστα στοιχεία του βιβλίου...
Πάντως από τα λίγα στυνομικά που βγάζει ο Κέδρος και δεν με κερδίζουν.