Τον Π.Σφυρίδη τον ήξερα από τα παλιά "Τραμάκια" και από κάποια σκόρπια πεζά του, που είχα διαβάσει σε λογοτεχνικά περιοδικά.Από μία παρόρμηση της στιγμής αγόρασα πριν από κάτι μήνες την συλλογή του ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ 1977-2002 (70).
Ο Σφυρίδης έχει μερικές ιδιαιτερότητες,όπως:
-Μπήκε στα γράμματα αρκετά μεγάλος.Δημοσίευσε γιά πρώτη φορά στα 44 χρόνια του
-Είναι γιατρός-καρδιολόγος
-Είναι βιωματικός πεζογράφος
-Η γραφή του είναι λιτή
-Το τοπικό στοιχείο είναι πολύ έντονο.Η Θεσσαλονίκη περισσότερο και η Σκύρος λιγότερο (οι δύο τόποι που ζεί ο συγγραφέας),κυριαρχούν στα πεζά του.

Στην συλλογή του αυτή,ο Σφυρίδης έχει μερικά πολύ καλά πεζά και δυό τρια αριστουργήματα.Η πλειονότητα των "ιστοριών" του δεν είναι κάτι εξαιρετικό,αλλά όλες αποπνέουν ποιότητα ανθρώπου.Οι ιατρικές του ιστορίες θίγουν όλα τα προβλήματα της νοσοκομειακής γραφειοκρατίας,την αλλοτρίωση γιατρών και νοσοκόμων,την θεραπεία(ή μάλλον την έλλειψή της)του AIDS.Οι ζωοφιλικές του ιστορίες,στην πλειονότητα τους μου ήταν αδιάφορες,υπάρχει όμως σε αυτή την ενότητα το καταπληκτικό διήγημα "Εις μνήμην",όπου ο Σφυρίδης διηγείται παράλληλα τις τελευταίες στιγμές του αγαπημένου του σκυλιού και μίας αγαπημένης του φίλης.
Στο υπέροχο διήγημα "Η μπόρα",ο Σφυρίδης περιγράφει τον έρωτα ενός γέρου άνδρα με την Βουλγάρα καθαρίστρια του σε 9 σελίδες,πολύ πιο αποτελεσματικά απ'ότι κάνει ο υπερτιμημένος J.M.Coetzee στις 270 σελίδες του "Ενας αργός άνθρωπος".

Στο τέλος του βιβλίου ο Σφυρίδης κάνει έναν απολογισμό του έργου του.Χωρίς ίχνος έπαρσης και γνωρίζοντας πολύ καλά τις δυνατότητές του δίνει ένα μάθημα στις νεότερες γενιές των Νεοελλήνων συγγραφέων γράφοντας χαρακτηριστικά:
"Δυστυχώς η αυτογνωσία λείπει από πολλούς νεότερους πεζογράφους,που νομίζουν ότι μπορούν να γίνουν όλοι Τόμας Μαν,Ρόμπερτ Μούζιλ,Χέρμαν Μπροχ ή Τόμας Πίντσον και καταπιάνονται με μεγαλεπήβολες συνθέσεις,οι οποίες παρά την συμπαιγνία εκδοτών,δημοσιογράφων,κριτικών απωθούν ακόμα και τους "ειδοποιημένους"αναγνώστες από τις πρώτες τους σελίδες"
Ποιός μπορεί να διαφωνήσει μ'αυτό??